کیمیای وصل (دوره 2 جلدی)

کیمیای وصل – جلد 1 و 2

در قسمتی از سخن آغازین می‌خوانیم:

زیارت عاشورا، تبیین فشرده‌ای از برجسته‌ترین و پرمعناترین و عبرت آموزترین و زنده‌ترین قطعه تاریخ است که با تلألؤ و درخشندگی خاصی که دارد، هم راه را نشان می‌دهد؛ هم چاه را؛ هم جلوه‌های ظاهر فریب دنیا را معرفی می‌کند و هم راه رهایی از آن‌ها را تبیین می‌نماید. زیارت عاشورا، نتیجه مجذوب جاه و مقام و مال و ثروت شدن و اسیر هیچ و پوچ بودن را برای زائر حسینی به تصویر می‌کشد. زیارت عاشورا به زائر می‌آموزد از عاشورای دیروز باید امروز و فردا و فرداها درس‌ها بیاموزد و عبرت‌پذیری‌ها داشته باشد.

زیارت عاشورا نشان می‌دهد که چگونه تشنگان قدرت و شیفتگان ثروت و اسیر شدگان در گرداب منیت؛ بر گرده جهل و غفلت و بی‌بصیرتی مردم نشسته و فجیع‌ترین حادثه را در نظام هستی ایجاد نموده‌اند. زیارت عاشورا از باطن جهالت و شرارت و شیطنت دشمنان اهل‌بیت علیهم السلام و پیامبر صلی الله علیه آله و سلم پرده برمی‌دارد و هویت پلید پنهان شده آن‌ها را نشان می‌دهد و زائر را از فلسفه عاشورا و چرایی آن آگاه می‌کند.

زیارت عاشورا سند زنده و گویا عزتمند و افتخار آمیز حقانیت سبط پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و بازگو کننده هویت حقیقی شیعه می‌باشد. در بخشی از عنوان «نهی از سب و ناسزاگویی» در جلد اول این کتاب می‌خوانیم: ذات اقدس احدیت جل‌جلاله در قرآن از اینکه به بت و معبود بت‌پرستان دشنام داده شود و مقدساتشان مورد سب و ناسزاگویی مؤمنین قرار بگیرد؛ نهی کرده و فرموده: به معبود کسانی که غیر خدا را می‌خوانند؛ دشنام ندهید: (و لا تسبوا الذین یدعون من دون الله) رسول رحمت صلی الله علیه و آله و سلم درباره مشرکان مقتول در جنگ بدر فرمود: به این جنازه‌ها ناسزا نگویید و دشنام ندهید؛ چرا که از سب و شتم شما چیزی به اینها نمی‌رسد و زندگان را اذیت می‌کند؛ آگاه باشید که فحش و ناسزا، دنائت و پستی می‌باشد؛ و حضرت صادق علیه السلام فرمود: مبادا دشمنان خدا را در جایی که صدای شما را می‌شنوند، سب نمایید که آنان از روی دشمنی و به نادانی خدای سبحان سب کرده و دشنام خواهند داد.

از علی علیه السلام نقل شده که در جنگ صفین هنگامی که شنید گروهی از یارانش به شامیان ناسزا می‌گویند، فرمود: من خوش ندارم که شما ناسزاگو باشید؛ اما اگر اعمال و رفتار و حالات و موقعیت باطل آن‌ها را خاطرنشان کنند و بازگو نمایید؛ به سخن راست نزدیک‌تر و مؤثرتر و در بیان عذر و حجت، رساتر و قانع کننده‌تر می‌باشد.

ما نه تنها از ناسزاگویی و فحش نسبت به انسان‌ها نهی شده‌ایم؛ بلکه حتی نسبت به شیطان و حیوانات و بادها و روزگار نیز نباید سب و ناسزاگویی داشته باشیم. از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده است که فرموده به شیطان ناسزا نگویید، بلکه از شر آن به خدا پناه برید. در بخشی از عنوان «لعن در قرآن کریم» می‌خوانیم: در قرآن کریم که معجزه جاوید بوده و مورد قبول تمامی فرق اسلامی می‌باشد؛ چهل و هشت بار در سی و شش آیه به صراحت واژه «لعن» به کار رفته است، در نتیجه لعن سنتی از سنن الهی بوده و هر فرد یا گروهی و فرقه‌ای در مقام دفع و رفع و نفی آن باشد، در حقیقت در مقام نفی قرآن مجید خواهد بود و اگر افراد یا گروه‌هایی جهت‌گیری اعتقادی، رفتاری و اخلاق ایشان به گونه‌ای بود که استحقاق لعن خدا و ملائکه‌اش پیدا کرده باشند؛ بدانیم یا ندانیم همه عوالم هستی با آهنگ لعن الهی هماهنگ شده و آهنگ لعن را در حقشان ساز خواهند نمود.

ذات اقدس ربوبی در قرآن، افراد و گروه‌هایی چون «ابلیس»، «کافران»، «ظالمان»، «آزار دهندگان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم» و «قاتلان» را مورد «لعن» و طرد از رحمت خویش قرار داده است. کسانی که در زیارت عاشورا مورد لعن قرار گرفته‌اند؛ به طور مستقیم و یا غیر مستقیم از مصادیق روشن و واضح این آیات می‌باشند. به راستی آیا حادثه‌ای همانند حادثه عاشورا، انبیای الهی خصوصا رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را آزار داده است؟ آیا ظلمی در عالم به بزرگی حادثه روز عاشورا در سرزمین کربلا واقع شده است؟ آیا قتلی به بزرگی قتل حضرت سیدالشهدا علیه السلام که در منتهای بندگی، ایمان، اخلاص و معرفت بوده، در عالم نمونه‌ای دارد؟ و آیا زنان، کودکان و خانواده‌ای به بزرگی کرامت و شرافت خانواده سیدالشهدا علیه السلام در عالم بوده است که به آن‌گونه اسارتی برده شود؟ باید دانست که اگر کسی مورد لعن الهی قرار گیرد و خداوند او را از رحمت خویش دور سازد؛ هیچ کس نمی‌تواند به نصرت و یاری او برخیزد.

در بخشی از عنوان «مقام محمود» در جلد دوم این کتاب می‌خوانیم: در زیارت عاشورا دعاها و خواسته‌ها کم‌نظیری آمده است که کمتر زیارتی دیده می‌شود و برای آنکه چنین خواسته‌هایی در زائر سالک شکل بگیرد و به حقیقت آن‌ها آراسته گردد باید عاشورایی شود با حقیقت عاشورا ارتباط و انس داشته باشد تا اینکه به مقام محمود برسد.

مقام محمود کمال و مرتبه‌ای است که همه پیشینیان و مـتأخران به آن غبطه می‌خورند و مقامی است که صاحب آن، واجد هر جمال و کمالی بوده و خداوند و همه موجودات، حامد آن می‌باشند و منزلتی است که از آن تعبیر «ولایت کبرای الهیه» می‌شود. مقام محمود منزلتی است که مجردات عالم به آنجا راه ندارند و نهایت کمال قرب به حضرت حق جل‌جلاله می‌باشد که شفاعت کبرای در قیامت و بالاتر از آن مقام اذن در شفاعت از آثار چنین مقامی می‌باشد.