شاید عشق باشد شاید عادت

نامه را دوباره می خوانم. از صبح تا حالا ده بار خوانده ام. یعنی خوب است؟ یعنی
همه چیز را گفته ام؟ چیزی یادم نرفته است؟ فکر نکنند من سنگدلم؟ نه من
توضیحات لازم را داده ام. نکند به بچه ام نرسند؟ نه می رسند. همه دلشان به حال
یک بچة کوچک می سوزد، آن هم یک بچة خوشگل مثل متین من.
ببین داری فکرهای بیخودی می کنی. مگر قول نداده بودی که تا ظهر
برگردی؟ چقدر دل دل میکنی! اگر هفتة اوّل این کار را می کردی، این طوری
عذاب نمی کشیدی.
ساک بچه را کنار دیوار می گذارم. دوباره نگاهش می کنم. سینه ام درد گرفته
است. از صبح شیرش نداده ام. طفلکی باید به شیر خشک عادت کند. من نباشم
کی می خواهد بهش شیر بدهد؟ همان بهتر امروز هم شیر خودم را نخورد.
زن و مرد جوانی نزدیک می آیند. زن، بار شیشه دارد. مرد دستش را دور زن
سپر کرده است. زن نزدیک ما می نشیند. مرد سمت قفسة کتاب های دعا می رود
و با یک زیارت نامة سبز رنگ بر می گردد…