خاله جان دلسوز

نمای میانی:زهره پریرخ متولد 1337 از توابع خراسان است. او که دارای مدرک تحصیلی کارشناسی «مدیریت دولتی» است، از سال 62 مشغول نگارش آثار ادبی و هنری ویژه کودکان و نوجوانان شده و حدود 20 سال است که برای بچه‌ها کتاب می‌نویسد. پریرخ تاکنون توانسته است قریب به پنجاه اثر را در کارنامه ادبی و هنری خود بگنجاند. او سردبیر مجله «کوشش» هم بوده است؛ مجله‌ای که به تجربه و امتحان کردن از سوی بچه‌ها می‌پردازد و دوست ادبیات و بازی است.

نمای دور:زهره پریرخ: نوشتن را از کلاس انشاء شروع کردم. سال دوم دبیرستان بودم که از موضوع ساده «پاییز را توصیف کنید»، جرقه نوشتن در ذهنم به وجود آمد. چون همیشه حس خوبی به پاییز داشتم آن را طوری توصیف کردم که معلممان گفت «می¬شود پاییز را طور دیگری هم توصیف کرد و این نوشته حس تازه¬ای به آدم می¬دهد». این موضوع در ذهنم درخششی شد و فکر کردم که نوشتن مقوله خاصی است که می‌تواند واقعیت را طوری برای دیگران وصف کند و حس خاصی به¬شان بدهد. بدون اینکه فکر کنم قرار است نویسنده شوم از نوشتن و تصویر کردن خوشم می¬آمد و دنبالش می¬رفتم تا اینکه در دوران دانشجویی وارد کتابخانه کودکان شدم و به شکل خیلی طبیعی این موضوع باعث شد نوشتن را جدی بگیرم و شروع کردم به نوشتن. تصویرگری را هم همزمان شروع کردم. البته در این زمینه تحصیلات نداشتم و بیشتر تجربی کار کردم، ولی شاید به اندازه کلاس‌هایی که یک دانشجو رفته باشد، در خارج از دانشگاه آموزش دیدم.
از کتاب:خاله جان دلسوز که خوب درد دل پنج وجبی را می‌فهمید، گفت: «بچه‌ای که در حال رشد کردن و بزرگ شدن است، می‌تواند یک درخت را از ریشه تا نوک بخورد.» و این بهترین اشاره‌ای بود که خاله جان دلسوز می‌توانست بکند تا پنج وجبی از غم و غصه‌اش بگوید. پنج وجبی گوش‌هایش آویزان شد، چشم‌هایش کج شد و خیره به خاله جان دلسوز نگاه کرد و بلندترین جمله‌ای را که می‌توانست بگوید، گفت: «پس چرا بزرگ نمی‌شوم؟»
از همین قلم:«مامان جان پرنده» (سوره مهر) ، «چرا پنج وجبی» (سوره مهر) ، «زن عمو بیشتر بیشتر»(سوره مهر)، «درست مثل عمه جان شاعر»(سوره مهر) ، « عموجان دوستی»(سوره مهر)، «دایی جان ورزشکار»(سوره مهر)، «تکه‌کاغذهای رنگی» (کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان) و …