سونات عدن

نمای میانی: مثل یکی از شخصیت‌های «سونات عدن»، حقوق خوانده و لیسانس این رشته را از دانشگاه تهران گرفته است. اگر چه زبان فرانسه هم خوانده است. مصطفی جمشیدی متولد سال 1340 در تهران است و به جز ادبیات، دلمشغولی دیگرش سینماست. شروع نویسندگی‌اش هم جالب بوده: «من شخصا تجربه نویسندگی را از نامه‌نگاری شروع کردم. دوران جوانی من با جنگ همراه بود. من به جبهه رفتم و تمام خاطراتم را نوشتم.»
نمای دور:مصطفی جمشیدی: من معتقدم «سونات عدن» علی‌رغم همه پراکندگی‌های ظاهری، رمان بسیار منسجمی است و معماری خاص خود را دارد.
«سونات عدن» در دایره تعریف ادبیاتی می‌گنجد که من آن را ادبیات کاربردی می‌نامم؛ ادبیاتی که بحث ساخت (Making) یک رمان است و به نظرم همه هنرها در این چالش ارائه اسیر شده‌اند و من سعی کرده‌ام به این مقوله بپردازم. به نظرم اگر فصل آخر کتاب نبود و تحولی که ما پایان کار می‌بینیم، «سونات عدن» هم به یک کار خیلی جدی، شق و رق و دلهره‌آمیز تبدیل می‌شد اما من کار را به مولفه‌های رمان پست مدرن (طنز و بحث‌های مربوط به ساختارشکنی) نزدیک کردم و برای این کار حدود 6 ماه روی شخصیت‌های رمان فکر کردم و فکر می‌کنم در ارائه آن موفق بوده‌ام.«سونات عدن» ابتدا به صورت توصیفی شروع شده و وجود چند بند در ابتدای کتاب به نوعی برای ایجاد تعلیق به کار برده شده است.
از کتاب:زن پرسید: «نمی‌خوری؟»
عیسی گفت: «نه راستش زیاد چیزخور شده‌ام. این است که مامانم بِهِم اجازه نمی‌دهد هر فنجان مشکوکی را لب بزنم.»
زن نخندید. کمی عصبانی گفت: «توی آب شور هم که خوابیده‌ای. ننه‌ات نگفته دعوت یک خانم را در پستوهای یک خراب‌شده رد نکنی؟»
عیسی گفت:‌ «نه، تا سر اینجا بهم گفته بود یعنی یادم داده بود. خدا رحمتش بکند.» زن این بار خندید: «هه خندیدیم. حالا خودت را لوس نکن. آن‌ها به اندازه کافی گریه‌ام انداخته‌اند. تو یک زخم دیگر نزن!»صفحه 30
از همین قلم:خودنوشت (حوزه هنری استان قم) بوفاری 4 (کتاب نیستان) شنیدن آوازهای مغولی(روزنه) شب رنج موسی(روزگار) در رمز و راز (کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان) سرگشته راه حق (امیرکبیر) وقت نیایش ماهی‌ها (توسعه کتاب ایران) معبر به آخرالزمان(کتاب نیستان) و …