با اولین امام در آخرین پیام

پیامی پیوسته از ژرفای دل پر می کشد و می پرسد:
راز مظلومیت مولای متقیان امیر مؤمنان علی علیه السلام در چیست؟
این همه مظلومیت ماندگار ریشه در کجا دارد؟!
آیا در صبر و سکوتش؟ در غصب خلافتش؟ در شهادتش؟ یا نه اینها خود نمودهای مظلومیت آن انسان کامل است و به قول نویسنده بنام و دلسوخته اهل بیت علیهم السلام، سید مهدی شجاعی:
«رمز مظلومیت علی علیه السلام در ناشناخته ماندن آن روز علی علیه السلام است در ناشناخته ماندن هنوز علی علیه السلام و در ناشناخته ماندن همیشه و هر روز علی علیه السلام است»
چرا که به فرموده استاد شهید مطهری قدس سره:
«اگر محتویات کتابی و یا اندیشه ها و احساسات و عواطف شخصی با دنیای روحی مردمی سازگار نباشد، این کتاب و یا آن شخص عملاً تنها و بیگانه می ماند هر چند نامشان با هزاران تجلیل و تعظیم برده شود. آیا زندگی ما با دنیای نهج البلاغه بیگانه نیست»؟!
و بر این اساس است که بزرگترین شکوه رسول رحمت در روز رستاخیر منزوی و متروک قراردادن کتاب و آیات خداست «نه معارف آن را یافتند و نه بدان عمل کردند»(1).
همچنین برای عترت پیامبرصلی الله علیه وآله و عدل قرآن، مهجور ماندن بالاترین مظلومیت می باشد؛ چرا که با عنایت به حدیث ثقلین «إنّی تارک فیکم الثقلین کتاب اللَّه وعترتی أهل بیتی فإنّهما لن یفترقا حتّی یردا علیّ الحوض»(2)
این دو از یکدیگر انفکاک ناپذیرند و مهجوریت هر یک مهجوریت دیگری است و در نتیجه مهجور ماندن بشریّت از حقایق و ساحل سعادت و نجات و افق عدل و آزادی انسانی.
آری گرچه حضرتش در خطبه سوم نهج البلاغه می فرماید:
«ینحدر عنی السیل ولا یرقی الیَّ الطیر»
سیل علوم و فضایل از کوهسار وجود من (بعد از پیامبرصلی الله علیه وآله) جاری می گردد و پرندگان پر پرواز اندیشه بر بلندای ابعاد وجودیم توان پرواز ندارد.
لیکن در نامه 45 می فرماید:
«ألا وإنّ لکل مأموم إماماً یقتدی به ویستضیئ بنور علمه»؛ هوشیار و آگاه باشید که هر رهروی را رهبر و پیشوایی است که بدان اقتدا می کند و از نور دانش و ابعاد ارزشی او بهره مند می گردد.
و در اینجا نیز سخن از پیروی نمودن و در راه و مسیر سیره او حرکت کردن است، اگر او نان خشک و نمک می خورد و آن گونه کار و عبادت و عدالت و فریادرس مستمندان و یتیمان و مظلومان بود، ما حداقل ظلم نکنیم، تجمل پرستی و دنیاگرایی را ترک نموده، قناعت و ساده زیستی داشته باشیم و نیازمندان را نیکی کنیم… که خود در ادامه می فرماید:
«ألا وإنّکم لا تقدرون علی ذلک»؛ زنهار! شما این گونه زیستن (با این غذا و پوشاک) همچو علی علیه السلام را توان ندارید.
آیا به راستی حضرت علی علیه السلام و نهج البلاغه که نمادی از مظلومیت اوست، در جامعه حتی در حوزه های علمیه و دانشگاه های ما غریب نمانده؟! کدامین خطبه و نامه اش را به دقّت خوانده ایم و به مفاهیم بلندش اندیشیده ایم و حفظ و عمل کرده ایم و کدامین روز علی گونه زیسته ایم؟!
اکنون بر ماست تا این نقص و ناآگاهی را بیابیم و آن گاه عذر تقصیر به درگاه خدای آوریم و با استمداد از روح آن مولای مظلومان، دیده و دل به این تالی قرآن (نهج البلاغه) سپاریم. پاکی و پارسایی پیشه کنیم، چرا که پاکدلان از نسیم و نور هدایتش بهره مند گردند نه تبهکاران همان گونه که قرآن می فرماید:
«از قرآن آنچه برای مؤمنان شفا و رحمت است فرو می فرستیم و بر ستمکاران جز زیان نمی افزاید»(3)