اهل بیت علیهم‌السلام از دیدگاه اهل سنت

اهل بیت علیهم‌السلام از دیدگاه اهل سنت

حقيقت، هدف بلندى است كه تمام آزاد مردان عالم آن را دنبال مى‌كنند و گمشده‌اى است كه عقلاى عالم سعى و كوشش در به دست آوردن آن دارند و اين امر فطرى است كه نفوس بشر براساس آن آفريده شده است.

از طرفى حقيقت با وجود آن كه داراى نورى آشكار است ولى در برخى از اوقات مخفى شده وابرهاى متراكمى آن را مى‌پوشانند و در نتيجه مانع نور افشانى آن مى‌شود، ولى آن ابرها هر مقدار كه متراكم و ضخيم باشند نمى‌توانند در طولانى مدت مانع از ظهور و بروز حقيقت شوند و هرچند گاهى خورشيد حقيقت خود را نمايان مى‌كند و كسانى كه طالب نور او بودند را هدايت كرده و به سر منزل مطلوب مى‌رساند.

در طول تاريخ اسلامى تلاطم امواج حقّ در بسيارى از موارد با باطل مخلوط شده وبدين جهت فتنه‌ها وآشوب‌هايى برپا گشته ودر نتيجه بسيارى از حقايق مخفى شده است، كه از بارزترين آن‌ها محوريّت ومرجعيت اهل بيت : وبزرگى وجلالت قدر آنان بوده است.

مخالفان اهل بيت : در طول تاريخ اسلام همه نوع فشارها وجنگ‌ها وسانسورها را به كار بردند تا آنان را از مجتمع اسلامى دور نگاه داشته وجامعه را نيز از منبع فيض جوشانشان بى‌بهره كنند، كه اين كار اثر بسيارى در تشويش ذهنيّت مسلمانان ودور كردن آنان از خط اصيل اسلامى داشته است. كار به جايى رسيده كه جمعيت بسيارى از فرهيختگان اهل سنّت تا به امروز نمى‌دانند كه امام باقر وامام صادق 8 وساير ائمه اهل بيت : كيستند؛ زيرا علماى آنان درصدد كتمام فضائل وكمالاتشان بوده‌اند.

کتاب حاضر به جهت كشف وپرده‌بردارى از يكى از حقايق پنهان شده كه همان عظمت ومقام ومرجعيت علمى اهل بيت (علیهم‌السلام) است  تا در حدّ امكان و به طور اختصار اشاره‌اى به مقام وعظمت آن بزرگواران از ديدگاه علماى اهل سنّت داشته باشد تا بر پويندگان راه حقّ وحقيقت و جست و جوگران آن، حجّت تمام باشد.

برشی از کتاب:

گريه طولانى بر امام حسين (علیه‌السلام)

ابن عساكر به سندش از امام جعفر بن محمّد نقل كرده كه از على بن الحسين درباره كثرت گريه‌اش سؤال شد؟ حضرت فرمود: «لا تلومونى، فانّ يعقوب (علیه‌السلام) فقد سبطآ من ولده فبكى حتى ابيضت عيناه من الحزن ولم يعلم انّه مات. وقد نظرت إلى اربعة عشر رجلا من اهل بيتى يذبحون في غداة واحدة، فترون حزنهم يذهب من قلبى ابدآ»؛  «مرا ملامت نكنيد؛ زيرا يعقوب (علیه‌السلام) يكى از اولاد خود را گم كرد، وآن قدر گريست تا دو چشمانش از حزن سفيد شد در حالى كه نمى‌دانست كه از دنيا رفته است. اين در حالى است كه من مشاهده نمودم چهارده نفر از اهل بيتم را كه در صبح يك روز سر بريدند. حال شما مى‌خواهيد كه حزن واندوهم از قلبم بيرون رود؟»