وعده دیدار

مشغول تحصیل در شهر خودت هستی. وارد دانشگاه شده و با جدّیت تمام درس را شروع کرده ای. هر قدر که زمان می گذرد احساس می کنی میل و رغبتت به درس کمتر شده است. فکر می کردی که با ورود به دانشگاه خیلی از آرمان و آرزوهایت برآورده می شود، ولی قضیّه معکوس شده است. احساس غریبی قلب تو را می فشارد: در قلب خودت خلأ یی می بینی که باید به هر شکلی پر شود.
به شهرهای دیگر کشورت در آمریکا مسافرت می کنی. ولی باز این کمبود پر نمی شود. با خود می گویی شاید این خلأ به خاطر نداشتن همسر باشد. با تحقیق و مشورت، همسر دلخواه خودت را پیدا می کنی. پس از ازدواج زندگی خوبی را با همسرت شروع می کنی؛ امّا هر روز که می گذرد باز آن خلأ در دل و جانت بیشتر می شود. با اینکه همسرت را دوست داری امّا گاهی حتی حوصله صحبت کردن با او را هم نداری. خودت هم از این امر ناراحتی. می خواهی به هر شکلی شده است مشکلت را با همسرت در میان بگذاری و حقیقت امر را به او بگویی.
با بی حوصلگی کتاب را بسته و در داخل اتاق شروع به قدم زدن می کنی. دست هایت را به پشت قلاب کرده و با یک دست، انگشت های دست دیگر را می شکنی. در حالی که عرق، پیشانیت را پر کرده رو به همسرت می کنی و می گویی:
– خانم! خیلی عذر می خواهم.
– از چی؟
– به خاطر اینکه گاهی وقت ها حال خاصّ خودم را دارم و از تو دوری می کنم.
– به خاطر چه است؟
– نمی دانم. گمان نکن من به تو علاقه ندارم؛ بلکه این ناراحتی و افسردگی و احساس خلأ از اوّل دوران دانشجویی در من بوده و تاکنون رفع نشده است.
– همیشه این حالت خلأ درونی را احساس می کنی؟
– هر از چندگاه بدان مبتلا می شوم.
همسرت می خندد و متفکرانه می گوید:
– اتفاقاً من هم چنین حالتی دارم.
– جدّی می گویی؟
– بله! این احساس خلأ درونی، درک مشترک هر دوی ما است.
– پس باید یک فکر و چاره ای جهت پر کردن این خلأ داشته باشیم.
– حتماً!
لیوان را تا نصف از آب پر می کنی. آن را یک جرعه سر می کشی و نفس خود را به تندی بیرون می دهی. با همسرت مشورت می کنی تا راه حلّی برای آن پیدا کنی. حسّ مشترک شما دو نفر در فقدان آموزه های دینی است. از بس که در جامعه تان به زخارف دنیایی و مظاهر مادّی توجّه شده معنویت را کاملاً فراموش کرده اند. با هم قرار میگذارید تا روزهای یکشنبه(1) به کلیسا بروید و آیین دینتان را به جا آورید. از همین هفته شروع کرده و با جدیّت در مراسم کلیسا شرکت می کنید. هفته ها و بلکه ماه ها می گذرد ولی آن تشنگی تان اشباع نمی شود. به سراغ کتب و جزوات دینی کلیسا و مذهب خودتان می روید. هر چقدر تحقیق و مطالعه می کنید آن خلأ و عطش معنوی رفع نمی شود. به دل خود مراجعه می کنی، به نظرت تاریک و روشن است. آرامشی محزون بر خانه دل تو فرود آمده است، آرامشی پیش از توفان!