صبح فرا میرسد

در این دفتر تصمیم دارم از حرف های کلیشه ای چیزی نگویم، البته همان حرف های همیشگی را با تفکر و ذوق و احساس بیشتر، یکجا در این دفتر جمع کنم. آخر می دانید چرا؟ زیرا شما برای خودتان کلی حرف دارید. برای این که خودتان را باور کنید و به بزرگی خودتان پی ببرید.
حضرت علی علیه السلام شعر قشنگی دارد که ترجمه اش چنین است:
فکر می کنی که تو یک موجود کوچک هستی؟
خیر، دنیایی بسیار بزرگ در تو نهفته است.(1)
بیایید با هم بنویسیم و با هم بیندیشیم تا با جهان بزرگ تر درون خود بیشتر آشنا شویم و شاید با این دفتر بتوانیم به درون هزار لای هزار توی پر پیچ خود راه یابیم.
من اوّل کار را این طور شروع می کنم، شروعی که به آن، خطبه می گویند. خطبه در اوّل کتاب چیز خوبی است؛
اولاً: خدای خودمان را ستایش می کنیم و رسول خدا و اهل بیت را سلام می گوییم و ثانیاً: نشان می دهیم که ما اهل اعتقاد و باور هستیم. البته این را هم بگویم که امروزه در اوّل کتاب ها از خطبه خبری نیست، ولی من خوش دارم که به پیروی از هزار سال ادبیات دینی و به احترام عالمان بزرگِ دین، خطبه را بیاورم:
بسم اللَّه الرحمن الرحیم و به نستعین.
ستایش و سپاس ویژه ی خداوندی است که یکتاست، در آفرینش بی همتا است، سخنوران در ستایش او می مانند و شمارش گران در شمردن نعمت هایش ناتوانند و اندیشه ها در شناخت او حیرانند و بندگان و آخرینِ رسولان به پرستش او شادمانند. درود بر محمّدصلی الله علیه وآله رسولِ برگزیده و بنده ی صالح او که بهترینِ بندگان است و نیز، سلام بر خاندانش که به عصمت آراسته و برای هدایتِ مردم برخاسته اند، به ویژه، منجی بشر حضرت مهدی (عجَّل اللَّه تَعالی فرَجه).