ذخیره خدا

به موعود:
سرنوشت صبور قرن های تحمل و تسلیم
به موعود:
خیال نازک بغض های در گلو رسوب شده
به موعود:
حوصله روشنِ بلوغ عدالت در پیکره زمین
به موعود:
تمنای تکرار بی لکنت ترانه های باران و خاک
اویی که:
قطب است و محض است و مدار!
روح است و اصل است و قرار!
دو آسمانی که در زمین تمام دارایی منند،
شفاف ترین هر چه دارم های لبریز مهربانی ام:
* * *
به:
پدر و مادرم
می آیی؛ می دانم …
روزی که زمین، مستی های طغیان زده اش را از دستِ رخوت درد آلود بی تو زیستن می گیرد و می گذارد تا لایه های عطش خورده تردید هایش، در اضطراب گنگ مفهوم به ادراک نرسیده رسیدن تو رنگ ببازد.
می آیی؛ می دانم …
روزی که آسمان، پر از ردّ پای پنجره های کابوس دیده است و آفتاب گردان ها، تازیانه خورده تاریکی هایی که بر پیکره شان نشسته است.
می آیی؛ می دانم …
روزی که باورها، در بلوغ پر از غوغای تو را نفس کشیدن، پوست انداخته اند و گذاشته اند تا این شبحِ از زندگی مانده، تاول شتاب رفتن هایش را، بی قرار تر و گریز پا تر، به امتدادِ جاده از راه آمدنِ تو بسپارد.
می آیی؛ می دانم …
امّا چند زمستان دیگر باید پر از نرسیدنت، بیاید و برود تا پژمردگی های حسرت زده زمین، بهار رسیدنت را نفس بکشند و این همه ناآرامی های بی پناه را در زمانِ در تو متوقّف شده عقربه ها، آرام کنند؛ چند زمستان دیگر … ؟!
می آیی؛ می دانم …
امّا چند فصل پر از فاصله دیگر مانده تا قاصدک ها بتوانند در اطرافِ تو خیمه بزنند و بال شاپرک ها، به ضریح چشمانت برسد؟ چند فصل دیگر … ؟!
چند صبح جمعه دیگر باید از گلوی ندبه هایی تو را صدا زد که بغض شان «متی ترانا و نراک» شنیده و ناشنیده می شکند؟ چند صبح دیگر؟!
می آیی؛ می دانم …
امّا اصالت زخم و گل و خنجر! چند تا دلخوشی پروانه هایی که یک ریز جلوه های تجلّی تو را پای دلتنگی های پر از تمنّای باران خورده خیالت سکوت می کنند باید قربانی شود تا بشارت شکوهِ شرقی شانه های تو، در نجوا های پنهان و آشکار همه خلقت بپیچد؟ چند … ؟!
عزیز کرده این همه دل!
می آیی، می دانم و تا آن روز دنیا – حتی بی آفتاب – بر مدار چشم های تو می چرخد، و قاصدک ها، هر چند در سلوک باد، دچار ناگهان پر از پروانه تو می مانند … !