در قسمتی از کتاب مرمرهای سرخ می‌خوانیم:
صدایش در ولوله جمعیت گم شد دستی از پشت سر روسری‌اش را کشید. موهایش در هوا پریشان شد خواست از میانشان بیرون بزند که پاره آجری به پیشانی‌اش خورد درد در تنش پیچید. سرش گیج رفت. به سمت برادرش نگاه کرد که به سویش می‌دوید.
– دارید چیکار می‌کنید؟ خواهرمه نزنید نزنید لعنتی‌ها! واسه چی خودسر کار می‌کنید؟ ولش کنید.
گرمی خون را روی صورتش حس کرد. چشم‌هایش جایی را نمی‌دید. روی زمین افتاد خون آرام آرام از لای موهای پریشانش بر سنگ‌فرش محوطه جاری شد وقتی برادرش او را روی دوش گرفت و به سمت خیابان دوید، صدای نفس نفس زدنش را می‌شنید.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.