تولی و تبری

تولی و تبری چیست؟ آیا تبری به معنی دشمنی و جنگ با غیر شیعیان است؟
تولی و تبری یکی از اصول و ارزش‌های اعتقادی اسلام است. تولی و تبری به معنی دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان او است. این دو اصل همواره در کنار یک دیگر ذکر می‌شوند. دوستی با هر کسی، همراه با دشمنی با دشمنان او خواهد بود.
در اسلام نیز بر این دو اصل تاکید زیادی شده‌است. در قرآن آیات فراوانی به این اصل اشاره‌دارند. همچنین در سیره پیامبر اکرم و سایر پیشوایان دینی، دلایلی روشن بر این دو اصل دیده می‌شود.
برداشت ناصحیح از این دو اصل منجر به خساراتی برای جامعه اسلامی شده‌است. تصور ناصحیح از تبری باعث بروز کینه‌ها و دشمنی‌ها گردید. تلقی باطل از تولی نیز سبب شد عده‌ای هر گناهی را مرتکب شوند و فقط به امید محبت اهل‌بیت خود را اهل بهشت بدانند.
در کتابتولی و تبری، پس از توضیح این دو اصل به تبیین و تفسیر آن پرداخته‌شده. خرافات را از این دو اصل مهم اسلامی زدوده و تفسیر و توضیحی روشن و واضح و مطابق با آموزه‌های اسلامی ارائه داده است.
مرحوم حجت الاسلامعباس رحیمیکه سال‌ها در جامعه فعالیت داشته است، با مشاهده این برداشت‌های ناصحیح دست به تالیف این کتاب زده است. او در مقدمه کتاب خود آورده است: «برخی افراد به خاطر سوء برداشت، توهین و دشنام را مصداق تبری و غلو را مصداق تولی می‌دانند و بر اساس این برداشت اشتباه، رفتارهایی به زیان جامعه اسلامی انجام می‌دهند»
کتاب تولی و تبری شامل پنج بخش است:
در این بخش با مرتبه‌ای از تولی و تبری آشنا خواهیم شد که مخصوص همه مسلمانان در مقابل غیر مسلمانان است.
موضوع بخش دوم، تولی و تبری مسلمانان نسبت به سایر مسلمانان است. دوستی با مسلمانان درستکار و عادل و دشمنی با مسلمانان فاسق و ستمکار.
بخش سوم به بحث تولی و تبری نسبت به اهل بیت پیامبر پرداخته است. این مرحله از تولی و تبری مخصوص شیعیان بوده و بر اساس دلایل قطعی شرط قبولی اعمال خواهد بود.
در این بخش با سیمای واقعی شیعیان آشنا خواهیم شد. این قسمت از کتاب با این هدف تدوین شده است که گمان نشود محبت اهل بیت به تنهایی نجات بخش خواهد بود. بلکه دوستدار واقعی اهل بیت ویژگی‌هایی دارد که باید آنان را مراعات نماید.
این بخش نیز علاوه بر تکمیل مطالب بخش چهارم، نکاتی در رابطه با محبت، اقسام و آثار آن بیان کرده‌است.
مطیع خداوند بودن و امر و نهی او را گردن نهادن، از ویژگی‌های شاخص شیعه می‌باشد. شیعه‌ای که مرتکب گناه شود، واجبات را ترک کند و مطیع خداوند نباشد، نمی‌توان شیعه نامید.
امام باقر علیه السلام فرمود: «لاَ تَذْهَبْ بِكُمُ اَلْمَذَاهِبُ فَوَ اَللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلاَّ مَنْ أَطَاعَ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ» مذاهب گوناگون شما را از راه به در نبرد؛ به خدا قسم! شیعه ما نیست مگر کسی که از خداوند عز و جل اطاعت کند.