موقف

ميان تاريکي، آذرخش، پلکاني را که به آن رسيدم نشانم نداده بود. اين نردبان نيمه و نصفه و پله شکسته وسط بيابان چه مي کرد؟ تا کجا بالا مي رفت که تاريکي شب نشانم نمي داد.از شر درندگان پشت سر بي درنگ و بدون وقفه و بي هيچ فکري روي نردبان رفتم. چند پله بالا رفتم، نميدانم! تا اينکه صداي مردماني از بالاي نردبان به گوشم رسيد  و مرا ميخکوب کرد. گويي مرا به بالا مي خواندند. اما آنان نه براي نجات من که براي نجات خودشان مرا به ياري مي خواندند.