مجموعه در هوای انقلاب: قسم نخور

چشم هايم را که باز مي کنم دست هاي بزرگ و قهوه اي بابا را توي دست هايم ميبينم. چشم هايش سمت پنجره بسته اتاق است. به من نگاه نمي کند. فرصت خوبي است تا نگاهش کنم. چشم هايش خسته هستند. صورتش زرد شده  و موهايش تنک تر از قبل به نظر مي رسند. ته ريش سفيدي توي صورتش در آمده. هيچ وقت بابا را با ته ريش نديده بودم. دهانش زير سبيل هايش پنهان شده. تکاني به خودم مي دهم . بابا به من نگاه مي کند و مي پرسد: بهتري؟