خدا خانه دارد

بعضى روزها آدم دلتنگ خدا و دوستان خدا مى‏‌شود. خدا كند در آن روزها، خواندن نوشته‌‏هاى كتاب خدا خانه دارد خانم شهیدی، فقط به عنوان گپ زدن از عشقى مشترك به درد بخورد و حال كسى را بهتر كند.
بخشی از کتاب خدا خانه دارد:
«دو خط موازى، در بى نهايت، در ابديت هم، به هم نمى‏رسند.»
مرد اين را نمى‏‌دانست وقتى تصميمش را گرفت. مى‌‏خواست موازى بماند. گفت طورى مى‏‌رويم كه به هم نرسيم. براده‌‏اى كه در دوره‌اى دلش پنهان بود خنديد؛ من اما نخنديدم. از پشت پلك تاريخ، مرد را مى‏‌پاييدم و دلم مى‏‌خواست بتواند موازى بماند. زندگى من به عاقبت تصميم مرد گره خورده بود. تركيب عجيبى بوديم:
من بيرون بودم؛ پشت پلك تاريخ!
مرد وسط صحرا بود؛
و براده در اعماق مرد؛
و يك تصميم ما را به هم مى‏‌پيوست.

شانه در پيچ موج‏ها فرو رفت و نرم تا شانه‏‌هاى زن پايين آمد. مرد در آينه به او خنديد. نعلين پوشيد. پرده‏‌ى خيمه را بالا زد. صبح صحرا را نفس كشيد. غلامى كه آب مى‏‌آورد از كنارش رد شد: «كاروانى را ديدم. همين نزديكى. از نام و نشانشان پرسيدم. حسين بن على و همه‏‌ى خانواده و دوستانش بودند كه به كوفه مى‌‏رفتند.»
ديدن يك كاروان ديگر، چيز عجيبى نبود. صحرا بزرگ بود؛ به اندازه‏‌ى عبور ده‏‌ها قافله از كنار هم، اين دل مرد بود كه براى اين عبور بزرگ نبود. چشم‏‌هايش سياهى رفت. ناگهان چه بلايى بر سرش آمده بود؟
پسر پيغمبر در كاروانى به كوفه مى‏‌رفت. كجاى اين خبر، اين همه او را برآشفته بود؟ هيچ وقت به دشمنان اين طايفه نپيوسته بود؛ ولى باور هم نكرده بود كه در قتل عثمان شريك نبوده‏‌اند. بعد از آن كه پيراهن خونى عثمان دلش را چركين كرده بود، نزديك خانواده‏‌ى على عليه‏‌السلام نيامده بود. همان دورها مانده بود. يك قدم پيش و يك قدم پس. بينابين راه! حالا پسر على عليه‏‌السلام در كاروانى در چند قدمى در حركت بود. چيزى در دلش مثل اسفند آتش ديده جز زد. غلام را صدا زد: «به همه بگو از كاروان حسين دور مى‏‌مانيم. از دو راه جدا مى‏‌رويم. هر جا هم كه آنها منزل كردند، ما جلوتر يا عقب‏‌تر خيمه مى‏‌زنيم.»