به صرف قهوه و پیتا

جوان‌های بوسنیایی تقريباً ايران را نمی‌شناسند. بس‌که نبوديم در اين سال‌ها. قهرمانشان ترکيه‏‌ای‌ها هستند. حق هم دارند؛ با آن همه کار فرهنگی که ترکيه می‌کند. سريال‏‌هایشان هم که هميشه در صحنه حضور دارند. همين روزهای سفر ما هم در حال پخش سريال soz «عهد» بودند؛ سريالی اکشن دربارهٔ حضور سربازان ترکيه‏‌ای در مبارزه با تروريست و داعش در سوريه. ترکيه يک جور اتوپيای آن‏‌هاست؛ مدينهٔ فاضله. سهم مهاجرت به ترکيه هم در زمان جنگ زياد است. در کل جمعيت بوسنيایی‌های ساکن ترکيه از بوسنيایی‌های بوسنی بيشتر است.

بهتر است بگوييم بوشنياک. اما بين سی‌ساله‏‌ها به بالا کسانی هستند که ايران را زمان جنگ يادشان هست. يک «دُبار حُميني» (خمینی خوب) می‌گویند و معمولاً خاطره‌‏ای از غذا و کمکی که از ايرانی‌ها گرفتند دارند. با اين خاطرات خوش، دوستمان دارند و تقريباً همه‌شان يک سؤال می‌پرسند: «اين ‏همه سال کجا بوديد؟!»کجا بوديم؟ از صدقه‏‌سری صلح ديتون نبوديم؛ شرطی بود که امريکایی‌های بعد از صلح براي اين کشور گذاشتند، خروج تمام نيروهای خارجی. کم‏‌کاری خودمان هم که البته هميشه حرف اول را می‌زند توی اين‏‌طور کارهای فرهنگی.