دوشکاچی

روایت علی حسن احمدی بی پیراهه است؛ مسائل را آنطور که بوده‌اند بیان کرده و اصلاً تلاش نکرده که خودستایی کند و یا فضایی تخیلی برای خواننده ایجاد نمایند. مصداق آن هم به رفتار اهالی روستای «لیلمانج» پیش از انقلاب و حمایت‌های از روی ترس آنان از محمدرضا پهلوی تا حضور جدی همان اهالی در عملیات‌های دفاع مقدس است.
از سوی دیگر شوخی‌ها گاه و بی‌گاه روای باعث قهقهه خواننده خواهد شد و جای دیگر از بعضی از کارهای رزمندگان هم متعجب می‌شود. او صادقانه از اشتباهات تاکتیکی خودش و یا فرماندهان، مقاومت نیروهای دشمن و البته سنگ اندازی برخی مسئولین داخلی در ایام جنگ صحبت می‌کند و همین باعث شده که خواننده از فضای اسطوره‌ای و تخیلی فاصله گرفته و با ابعاد واقعی جنگ بیشتر آشنا شود.
نکته متمایز این کتاب زندگی روای آن است، بدواً کمتر رزمنده‌ای است که هم تجربه جدی چندین عملیات علیه ضد انقلاب را داشته باشد و هم در ادامه کارش به خاکریزهای گرم و خشک جنوب بکشد و در آخر هم سری به جزایر مجنون و مینو بزند. از طرفی حضور ذهن روای کتاب کم نظیر است، با وجود تعدد عملیات‌ها و حضور جدی او در آن‌ها اسامی شهدا، فرمانده‌هان و بسیاری از از اطلاعات ریز و درشت دیگر را به خوبی بیان کرده است و همین باعث شده که خواننده را تا دل ماجرا ببرد؛ توصیفات آنقدر دقیق است که خواننده، هم سرمای قله‌های برف گیر کرمانشاه و کردستان را درک می‌کند و گاهی هم باید گرد و خاک‌های جنوب را از لباس‌هایش بتکاند.