یاماها

تا به‌حال برای شهیدی ناشناس اینطور گریه کرده‌ای؟ جوری که جانت از تمام دردها آزاد شود؟ جوری که همة چرکابه‌های درونت از راه چشم‌ها بیرون بزند؟ گریه‌ای که خشک و تر درونت را بسوزاند و تو را نو کند؟ محمد، انگار دارند تکه‌ای از جانم را با خودشان میبرند. دارم نزدیک می‌شوم به پدرم، مادرم، خواهرم، برادرم… آنقدر نزدیک که میتوانم دست‌هایم را بلند کنم و زیر تابوتش را لمس کنم… رگة نوری گرم و مطبوع از نوک انگشت‌هایم نشت میکند توی تنم و محمد چه حالی دارم؟