تاریخ با طعم زغال اخته

از حرفی که شنیدم جا خوردم. فرهاد داشت می گفت رضاشاه پسر احمدشاه بوده! نا آگاه‌ترین آدم ها چنین مطلبی را نمی گفتند. فکر کردم دارد به عمد حرف های چرت و پرتی می زند تا موضوع مورد بحث را کلاً به بیراهه بکشد. رو کردم به فرهاد و گفتم: «کاری به این کل انداختن هایتان ندارم، اما… اینی که گفتی مسخره است فرهاد جان. »
فرهاد با قیافه ای حق به جانب گفت: «اتفاقاً درستِ ماجرا همینی است که گفتم. چیزی که یحیی دیروز گفت مسخره و چرت است نه حرف من. »
و گفت: «کافی است یک کوچولو زحمت به انگشتان مبارکتان بدهید و کتاب های تاریخ مربوط به آن سالها را ورق بزنید. »
از حرفی که زد، چشم هایم از حیرت چهار تا شد. داشت حرف ها و ادعاهایش را ارجاع می داد به کتاب‌های تاریخ. یحیی هم مثل من از آن همه اطمینانی که در لحن فرهاد بود حیرت کرده بود و داشت ناباورانه نگاهش می کرد. فرهاد پرسید: «چرا این جوری نگاهم می کنید؟! رودست خوردید و فکر نمی کردید دروغ هایتان رو بشود؟!