دل های لرزان

درست جلوی مدرسة دخترانه، یک بارِ دیگر افتاده بودم
توی چاه. چاهی که میلاد برایم کنده بود و نرگس با تنها
دستِ سالمش هلم داده بود توی آن. هرچه دست و پا می زدم
پایین تر می رفتم.
توی دلم گفتم: «ای کاش عاقل بودی، نرگس! ای کاش به
من رحم می کردی. »
بعد به دیوار تکیه دادم و چشم هایم را بستم.
توی خیال، زورم به او می چربید. صدایش زدم. دستپاچه
دوید بالای سرم. دست چپش چند بار عقب و جلو رفت و
خورد به شکم و پشتش. سعی کردم به دستِ آویزانش نگاه
نکنم. در چشم هایش دقیق شدم و غریدم: «عاشق شدی،
بی شعور؟! نامه می نویسی؟
نامه را که به زبان آوردم، لرزید و گریه کرد. کیف کردم.
صدایم را کلفت تر کردم: «زیر مشت و لگد سیاهت می کنم!
فکر کردی بزرگ تر نداری؟!