شاعر درباری

در ناگهانی سبز، دست دلش رو شد در او سکوتی سرد، گرمِ هیاهو شد دل زد به دریاها، حرف دلش را گفت یعنی که شاعر شد، یعنی خودِ او شد از درد خالی بود، احساس زردِ باغ زخمی به جانی خورد، مردی غزل گو شد شاعر که باران بود، بر کوچه ها بارید با زندگی همراه، با عشق هم سو شد یک جرعه ذوقش را، در پای گلدان ریخت شب های ما لبریز، از عطر شب بو شد اما شبی ناگاه، توفان هجوم آورد مردی سراسیمه، برخاست، آهو شد سیبی فروافتاد، از شاخه های عشق هنگام کوچ آمد، شاعر پرستو شد