گیلداد

متنی از کتاب گیلداد :
لحظات در سکوت می‌گذشت. جز شیهة اسب گودرزخان صدایی شنیده نمی‌شد. او بالاخره افسار اسب را رها کرد و با لحن خشن و طلبکارانه‌اش رو به کدخدا پرسید: «منزل نبودی کدخدا؟ کسی هم نبود که جوابم را بدهد؟ مگر پیغام نفرستادم که منتظرم بمانی؟ مجلس نطلبیدة این یاغی از حرف‌ خان‌زاده برایت مهم‌تر بود؟» کدخدا آرام‌آرام از پلکان بقعه پایین رفت و به گودرزخان نزدیک شد.
از چند قدمی بوی تند مشروب در سرش پیچید.
افسار اسب گودرزخان را گرفت و با لبان متبسم جواب داد: «ببخشید ارباب‌زاده! خیال بی‌ادبی نداشتم. می‌دانید که امروز مراسم ختم میرزا عبدالعلی مرحوم است. هر چه باشد، هم‌ولایتی ماست. نان‌ و نمک هم را خورده‌ایم. روز سیّم و شب هفتش که دستور ارباب را بالای چشممان گذاشتیم و مجلس نگرفتیم. امروز می‌افتاد اربعین. می‌دانید که گیلداد تنها یادگار آن خدابیامرز است. از راه دور رسیده که ختم پدر مرحومش را بگیرد و برود. خوب نبود تنهایش می‌گذاشتیم.»