در غبار خویش

از کتاب در غبار خویش :
مرغ آزاده
یکی مرغ خوش خوان آزاده ای
ز آزادگی دل ز کف داده ای
به دامی در افتاد و انجام کار
کشاندش به کنج قفس روزگار
چو خود دید در دام آن بندگی
به تنگ آمد از رنج این زندگی
دلش خون از این غم که بر طرف باغ
به گردش همی دید زاغ و کلاغ
بر آن شد که تا آن قفس بشکند
در و پیکرش را ز بن بر کند
رهاند مگر خویشتن از بلای
به کوشش در آمد در آن تنگنای
درون قفس هر طرف پر زدی
سر خود به دیوار و بر در زدی
فزودی دمادم به پیکار خویش
قفس را گرفتی به منقار خویش
تلاش آنچه از بخت بد می نمود
ندانسته بر رنج خود می فزود
در آخر چو راه نجات و امید
به روی خود از هر طرف بسته دید
ز بیداد صیاد و رنج فزون
بیفتاد بیچاره زار و زبون
دل از این جهان و در او هرچه بود
فروشست دست و به کنجی غنود
من آن مرغم و این جهان چون قفس
فتادم ز فرط تلاش از نفس