به ابر تکیه می‌ دهم

این سطرها را می‏توان عصاره مجموعه شعر «به ابر تکیه می‌دهم» از مجید اکبرزاده شاعر صمیمی اردبیلی دانست. چند سطری که در آن دغدغه‌ها و جهان‌بینی و البته لحن بیان و شیوه زبان شاعر آشکار است. مجید اکبرزاده علاوه بر شاعری، نقاش و خطاط است. در دانشگاه گرافیک خوانده و سال‌ها می‌شود که به متابعت این تحصیل کار و بارش گرافیک است و نیمی از عمرش را با رایانه و برنامه و این حرف‌ها گذرانده است. یعنی حالا سال‌ها می‌شود که مجید به نوعی درگیر و هم‌نفس صنعت و تکنولوژی است. به همین مایه اما در شعرش از تکنولوژی هراس دارد و از آن بیزار است. او خسته و بیزار از روی و ریای شهر دلتنگ روستا و ارزش‌های آن است. از محیط ساده و هوای پاک آن گرفته تا راستی و درستی مردمش. عناصر و آرایه‌های شعری‌اش نیز هم در کارهای کلاسیک و هم در کارهای نو همان‌گونه است روان و ساده و بی‌تکلف.
 از کتاب :
«این طرف/ توی تار عنکبوت شهر/ هیچ کس نمی‌شناسدت/ هیچ رهگذر تو را سلامی آشنا نمی‌کند/ ای غریب دربه در!/ آی مرد روستا/ پدر!/ دست سبز تو/ به سمت آسمان‌خراش‌ها بلند/ نیست/ زخم‌های کهنه دلت/ جنس مشتری پسند نیست/ قلب ساده‌ات/ شبیه آنچه می‌خرند نیست/ پای تو به دست هیچ پاره آهنی به بند نیست/ …»