نگره های نمایشی و نانموده های ساختاری

تقریباً در همان سال‌های آغاز جنگ تحمیلی بود که تئاتر دفاع مقدس نیز متولد و گونه جدیدی به هنر نمایش ایران اضافه شد. از همان زمان با توجه به این که اکثر هنرمندان تئاتر با نمایش‌های جنگی زیاد سروکار نداشتند، بحث چگونگی خلق یک درام جنگی استاندارد مطرح بوده و هست. در این زمینه همیشه سئوالاتی چون چگونگی شکل گرفتن پرسوناژهای نمایشنامه جنگی و یا چگونگی خلق شخصیت‌های این گونه آثار، تقریباً بی‌پاسخ مانده‌اند. از آن جایی که نمایشنامه، هسته ابتدایی خلق یک اثر نمایشی است، حسن پارسایی در کتابش به بررسی 14 نمایشنامه جنگی پرداخته تا جوابی برای سئوال‌های مطرح در این زمینه پیدا کند.
پارسایی در واقع خواسته با بررسی این نمایشنامه‌ها، اشکالات عمده متون جنگی را به نویسندگان گوشزد کند؛ او در نقدهایش نشان می‌دهد که چطور یک درام جنگی بر اثر شتابزدگی نویسنده به گزارشی عاطفی تبدیل می‌شود و یا چطور احساس‌گرایی بیش از حد نمایشنامه‌نویس، شخصیت‌های تعریف نشده را به ساختار درام تحمیل می‌کند. با توجه به نقدهای علمی  پارسایی، این کتاب برای کسانی که به طور جدی به تحلیل و بررسی نمایشنامه می‌پردازند و می‌خواهند بدانند چگونه یک نمایش دچار مشکل و عارضه‌مندی می‌شود، می‌تواند بسیار مفید باشد.