یونس و بلقا

در نمایشنامه عروسکی یونس و بلقا اثر انوش معظمی، رویکردهای نویسنده، نگرش یک قصه‌گو و داستان‌نویس است. توصیف‌هایی که از زبان ماهی‌های داستان بیان می‌شود، کاملا شبیه قصه و داستان هستند. معظمی در این نمایشنامه وقتی چیزی را توصیف می‌کند، بیانش در واقع نوعی زمزمه روحی است و درست حالت کسی را دارد که با اشتیاق اعتقادات خود را بیان می‌کند. او داستان حضرت یونس (ع) را با نگاه خاص خود می‌بیند؛ به همین دلیل جملات و ساختار دیالوگ‌های نمایشنامه بن‌مایه‌های عاطفی دارند.
دیالوگ‌های شخصیت‌هایی که نمایشنامه‌نویس خلق کرده، اغلب احساسات و مفاهیم خود داستان یونس پیامبر را منتقل می‌کنند و ماهی‌های حاضر در نمایشنامه در قالب مکالمه‌ها، مضمونی در کلیت یکپارچه را به زبان می‌آورند. همین موضوع، فهم داستان را برای مخاطبان کودک و حتی خردسال آسان کرده است. همچنین در نمایشنامه یونس و بلقا پرهیز از حاشیه‌پردازی و اطناب نویسنده، باعث شده تا به مفهوم و موضوع اصلی که نویسنده می‌خواهد به مخاطب کودکش ارایه دهد، آسیبی نرسد.
یکی از دشوارترین بخش‌های نمایشنامه‌نویسی به پایان‌بندی‌های صحنه‌ها مربوط می‌شود؛ چرا که صحنه بعدی نمایشنامه باید در راستای داده‌های صحنه قبل باشد و در عین حال آن را نقض نکند. معظمی با استفاده از پایان‌بندی‌های منطقی و قابل‌ قبول در صحنه‌ها، توانسته از این بخش سخت در نمایشنامه‌نویسی به آسانی بگذرد. نویسنده در طول اثر همواره کوشیده تا بر چگونگی شکل‌گیری داستان به دهان نهنگ رفتن حضرت یونس تمرکز کند و تاثیرات درونی و بیرونی این اتفاق را بر شخصیت‌های نمایشنامه نشان دهد؛ تا حدی که کودک با دیدن نمایشنامه به راحتی مفاهیم را دریافت و تجزیه و تحلیل کند.