نیلوفر

سیروس همتی در این نمایشنامه روزهای پس از جنگ تحمیلی را از زبان سه شخصیت روایت می‌کند؛ سرهنگی که در دوران جنگ فرمانده بوده و فرمان او به سربازی در جبهه باعث شهادتش شده است. سرهنگ حالا با همسر همان سرباز در یک مجتمع مسکونی زندگی‌ می‌کند و اتفاقات نمایشنامه پیرامون رابطه این دو شخصیت شکل می‌گیرد.
همتی در نمایشنامه نیلوفر با موقعیت خوب نمایشی که به وجود آورده و با پرسوناژهای زنده و قابل باوری که خلق کرده، توانسته کنش‌زایی و حس‌آمیزی خاصی را به درونمایه نمایشنامه منتقل کند. همتی بی‌آنکه صحنه را شلوغ کند یا چیز اضافی ارایه دهد، خیلی مختصر و موجز آنچه خواسته بیان کرده و نشان داده است. طرح یا پیرنگ نمایشنامه نیز روابط علت و معلولی موقعیت و چگونگی ارتباط بین افراد حاضر در داستان را به خوبی نشان می‌دهد و مخاطب می‌تواند برای هر کدام از آنها مابه‌ازاها و قرینه‌های بیرونی واقعی بیابد.
اما نکته قابل توجه در نمایشنامه همتی این است که دیالوگ‌ها صرفا در چارچوب موضوع اصلی نمایشنامه بیان نمی‌شوند و بسته نمی‌مانند تا صرفا به طور مستقیم بیانگر درونمایه نمایشنامه باشند، بلکه حواشی دیگری را هم به موضوع اصلی مرتبط می‌کنند و اتفاق‌های دیگری را هم رقم می‌زنند. به خاطر همین هم واقعی جلوه می‌کنند و بیانگر وجوه مختلف پرسوناژها هستند.