حدیث نفس

گاهی انسان منتظر است تا کسی از ناکجاآباد بیاید و باری را از دوش او بردارد؛ چرا که او به دلیل بروز بعضی حوادث و اتفاقات ناخوشایند، به تنهایی قادر به رفع مشکل خود نیست. آیا در چنین موقعیتی باید با شرایط نامناسب کنار آمد؟ نمایشنامه حدیث نفس نوشته عزت‌الله مهرآوران دغدغه جواب‌های چنین سئوالاتی را دارد. نویسنده در این اثر سعی می‌کند حقیقت پرمعنایی را به تدریج به مخاطبش یادآوری کند و با توجه به اینکه موضوع انتخابی او دارای کنش‌زایی است، توانسته تا در راه رسیدن به هدف نهایی نمایشنامه، مخاطب را با خود همراه کند.
معمولاً هر نویسنده خلّاقی باید علاوه بر استفاده درست و شاخص از زبان در آن تحول نیز ایجاد کند؛ یعنی کلمات، ترکیبات و عباراتی نو که با نوع زبان سنخیت داشته باشند و باعث بالندگی و غنای آن شوند نیز وارد زبان بکند. این همان کاری است که مهرآوران در نمایشنامه حدیث نفس کرده است. به همین دلیل هم دیالوگ‌های نمایشنامه به موقع کوتاه و بلند می‌شوند و از لحاظ شیوه میزان انتقال‌دهی هوشمندانه و دراماتیک هستند.
یکی از خصوصیات دیالوگ‌نویسی در نمایشنامه‌نویسی، رعایت ایجاز و پرهیز از تکرار بی‌مورد و تلف نکردن وقت مخاطب است. مهرآوران در این اثر با رعایت این نکته، توانسته دیالوگ‌هایش را بدون اضافه‌گویی و پرحرفی بیان کند.