آواهای روح نواز

«لالایی» نخستین پیمان آهنگین و شاعرانه‌ای است که میان مادر و کودک بسته می‌شود. رشته‌ای است، نامریی که از لب‌های مادر تا گوش‌های کودک می‌پوید و تاثیر جادویی آن خواب ژرف و آرامی است که کودک را فرا می‌گیرد. رشته‌ای که حامل آرمان‌ها و آرزوهای صادقانه و بی‌وسواس مادر است و تکان‌های دمادم گاهواره بر آن رنگی از توازن و تکرار می‌زند و این آرزوها آنچنان بی‌تشویش و ساده بیان می‌شوند که ذهن شنونده در اینکه آنها آرزو هستند یا واقعیت، بی تصمیم و سرگردان می‌ماند. انگار که مادر با تمامی قلبش می‌خواهد که بشود و می‌شود. به هر حال هر آنچه که باشد لالایی‌ها قسمتی از موسیقی پربار سرزمینمان را تشکیل می‌دهد که زنان این سرزمین به وجود آورنده و بنیانگذار آن بوده‌اند و می‌توان این موسیقی آواها را به جرات «موسیقی زنان» نام نهاد. هوشنگ جاوید در کتاب آواهای روح‌نواز به سراغ این لالایی‌ها رفته و  لالایی متعلق به اقوام مختلف ایران به همراه راهنمای آوانگاری را شرح داده است.
هوشنگ جاوید که از عاشقان واقعی موسیقی بومی و محلی است، همواره در این راه قدم برداشته و خدمت‌های ارزشمندی را در این زمینه؛ ‌چه در آثار مکتوب و چه در آثار شنیداری ارایه کرده است. جاوید برای نگارش این کتاب به گوشه و کنار مناطق مختلف کشور سفر کرده و پای صحبت اهالی آنجا نشسته و توانسته لالایی‌های ناشناخته که غالبا به دست فراموشی سپرده شده‌اند را دوباره پیدا کند و بی‌ادعا در اختیار مخاطبش قرار دهد. او متن این لالایی‌ها را به همراه آوانگاری در این کتاب ارایه کرده و هرجا که احساس کرده این متن برای مخاطب ممکن است کج‌فهمی ایجاد کند، دست به تفسیر زده و جزییات شعر را تشریح می‌کند.
موسیقی و شعر، مانند سایر هنرها، پدید آمده از کار و زندگی توام است، پس می‌توان این حقیقت را نیز باور داشت که در اجتماع امروزین ما نیز به همان شیوه گذشتگان موسیقی آواها جان می‌گیرند و زمزمه زنی که برای فرزندش لالایی می‌خواند با کلماتی که بر زبانش جاری می‌شود نوعی تلفیق شعر و موسیقی را به شکلی کاملا متناسب در می‌آورد که روح را نوازش می‌دهد.