خواهرم جوشن

از کتاب : دویدم به سمت پل فرماندهی. خالی به نظر می‏رسید، اما باید مطمئن می‏شدم که کسی در آنجا نمانده باشد. صدای شعله‏هایی که از عقب نفت‏کش بیرون می‏زد بیشتر می‏شد. اسکلت اسکیپ‏مانت داغ شده بود و پیچ و بست‏هایش از هم جدا می‏شد. شرایط محیط وحشت‏آور بود. داد زدم: «کسی هست؟» صدایم توی فضای پل فرماندهی پیچید و دوباره به خودم برگشت. دلم نمی‏خواست کسی در آنجا باشد، اما در آن جهنمِ دود و آتش تنها ماندن عذاب بزرگی بود. خواستم به خوابگاه کشتی بروم، اما گرما و یورش آتش جوری از درِ ورودی‏اش بیرون می‏زد که تردیدی برایم نماند که آتش به‏زودی تمام آنجا را می‏بلعد. نجاتِ جان یک انسان، حتی بیگانه، برایم مهم بود، اما برای کار دیگری رفته بودم. دویدم به سمت دماغة نفت‏کش