درست یک پا روی زمین

پیرزنی بهم لبخند زد و گفت:« بخور پسرم تو ای هوای گرم عطش نکنی!»
نمی دانم چرا دستم سمت قاچ هندوانه رفت و گرفتمش؟ حس صمیمیت کلام پیرزن مرا اسیر کرد. وقتی هندوانه را گرفتم. گفت:« اونطرف کوچه¬م پسرم به اونا آجیل می¬ده… دلواپس نباش… بخور پسرم!» گفتم:« مادر چرا با بقیه نرفتی از شهر؟!»
قاچ دیگر هندوانه را از حفره بیرون آورد. گفت:« اگه رفته بودم کی بود بهتون خسته نباشی بگه؟!»
قاچ هندوانه را گرفتم و به ناصر قدیمی دادم. به روبرو نگاه کردم. پسری را دیدم که از توی کیسه مشت مشت به همه بچه های آنطرف کوچه آجیل می داد. می خندید و می رفت تا انتهای ردیف تکاورها. گفتم:« مادر خطرناکه!… اگه بنزین یا ماشین می خواین بگین تا شما رو برسون جاده ماهشهر!»  
پیرزن خندید. یک قاچ دیگر هندوانه را بیرون آورد و گفت:« کجا برم؟ اینجا خاک منه، خونه منه… تو اگه تفنگ داری، بهم بده، اگه نه برو زودتر این نامسلمونا رو بکش و خاکمو بهم برگردون!»