بچه محله جلالی

«بچه محله جلالی» هفدهمین کتاب از مجموعه «قصه فرماندهان» است که داوود بختیاری دانشور آن را براساس زندگی شهید علیرضا ماهینی نوشته است.
سرفصل همه مطالعات ماهینی، قرآن و نهج‌البلاغه بوده و سابقه مطالعاتی‌اش باعث شده که وی حتی در جبهه‌های جنگ نیز از مطالعه در این زمینه دست بر ندارد و برای همرزمانش کلاس‌های آموزشی برگزار کند. بختیاری دانشور به خوبی توانسته این سلوک و خداپرستی شهید علیرضا ماهینی را در داستان‌های کوتاه خود بازتاب دهد.
عبادت‌های علیرضا و شب‌زنده‌داری‌هایش بیادماندنی است. برای خدا از خود می‌گذشت و با اتکا به همین سلاح همواره شجاع و نترس بود. در شبیخون‌ها، پیشاپیش نفرات در حرکت بود و اولین نفری بود که به خط عراق می‌زد. حین عملیات هرگز نشد که سرگردان و مضطرب شود. باز هم این نویسنده است که توانسته با به‌کارگیری قلم توانمند و روایت ساده و بی‌تکلف خود این خصلت‌ها را داستانی کند.
در داستان «گروه 22 نفره» به یکی از ترفندهای جالب علیرضا برای گرفتار کردن و به دردسر انداختن مهاجمان عراقی اشاره شده است. «برگه مرخصی» نیز داستانی است که خواندنش قطره‌های اشک را برای خواننده به ارمغان می‌آورد. نویسنده، داستان «محاصره» را طوری از زبان یکی از رزمندگان و در وصف علیرضا ماهینی نوشته که پیداست این سردار رشید، از چه اعتماد بنفس بالایی در جنگ برخوردار بوده و این صلابت و استحکام را چگونه به سایر رزم‌آوران عرصه پیکار انتقال می‌داده است.
بختیاری دانشور ـ که 6 عنوان از مجموعه قصه فرماندهان را از خود به یادگار گذاشته ـ در این اثر از توصیف و لحظه‌پردازی بیش‌ترین بهره را می‌برد. نمونه توصیف‌های زیبای او را می‌شود در داستان «اسیر» سراغ گرفت؛ آنجا که می‌نویسد: «دو نفر عراقی برگشتند سر جاهاشان. انگار منطقه گشتشان فقط آنجا بود. هر دو کج ایستاده بودند؛ مثل چوب شکسته و فرونشسته تو خاک سست.»
«بچه محله جلالی»، به صورت مختصر، ده‌ها مورد از خصلت‌ها و تکیه‌کلام‌های این شهید جاویدان را ذکر کرده که برای جویندگان معرفت، غنیمتی ارزشمند است.