عمو سبدی

نمای میانی: از اعضای شورای نویسندگان جوادالائمه (ع) بود، اما جنگ به او مهلت به پایان رساندن بسیاری از داستان‌ها، گزارش‌ها و تحقیق‌های ناتمامش را نداد. اما یاران دیگرش در این شورا، جایزه‌ای به نام این شهید نویسنده تاسیس کردند. حبیب غنی‌پور در ۱۳۴۳ در یکی از محله‌های جنوبی تهران به دنیا آمد و اسفند ۱۳۶۵ در عملیات کربلای پنج شهید شد. دوران زندگی‌اش بعد از انقلاب، تلاشی پیگیردر زمینه‌های ادبی، هنری بود.
نمای دور: محمدرضا کاتب: بچه‌های آن روز حالا بزرگ شده‌اند و رفته‌اند پی زندگی‌شان و شاید خیلی از چیزها را فراموش کرده باشند. محله‌شان را، مسجدشان را، کتابخانه‌شان را و حتی خود حبیب را . ولی فکر نمی‌کنم بتوانند یک لبخند را که یک جور خاصی هم بود، فراموش کنند. جبیب یک جور خاصی لبخند می‌زد که از همه چیزش بیشتر یاد آدم می‌ماند. توی عکسش که در کتابخانه پشت بام مسجد هنوز هست، تکه‌ای از آن لبخند دیده می‌شود. آدم باید خیلی شانس داشته باشد که به دنبال یک لبخند به یاد کسی بیاید. این کمال خوشبختی است و کمال تأثیر؛ شاید ارزش تأثیر بیش از خوشبختی باشد. چون من اول می‌خواستم فقط چند کلمه حرف بزنم. نمی‌دانم چرا وقتی شروع کردم از مسجد سر در آوردم و از آن روزهایی که هر چند گاهی تلخ بود، ولی خوب بودند و با حس و حال بودند؛ آن قدر حس داشتند که هنوز که هنوز است، حس می‌‌کنم باز دوشنبه است و …
از کتاب:عموسبدی خداحافظی کرد. ناگهان محسن چیزی در گوش عباس گفت و بعد هر دو با هم فریاد زدند: «عمو سبدی…» عموسبدی ایستاد. محسن و عباس، هردو، شکلات‌هایشان را به عموسبدی دادند. محسن درحالی که به چشمهای مهربان عموسبدی خیره شده بود گفت: «ببخشید! شما این دو تا شکلات را از طرف ما به آن بچه‌ها بدهید.» عمو سبدی نمی‌خواست بگیرد. گفت: «من از طرف شما به آن‌ها شکلات می‌دهم. شما این دو تا را خودتان بخورید.» بچه‌ها قبول نکردند.
صفحه ۲۱
از همین قلم:جبهه جنوب: یادداشت‌های شهید حبیب غنی‌پور (‏سوره ‏مهر) گل خاکی (‏سوره‏ مهر)