رفاقت به سبک تانک

داستان‌های این کتاب در اصل عین دیده‌ها و تجربیات امیریان در روزهای حضورش در جبهه‌های جنگ است. البته او وقتی تصمیم می‌گیرد این کتاب را بنویسد، در کنار خاطراتی که از جبهه و جنگ داشته به سراغ خاطرات رزمندگان و کتاب‌های دفاع مقدسی هم رفته است.
با توجه به تعدد روایت‌های مختلف، آدم‌های مختلفی هم در کتاب حاضر حضور دارند که همگی در روایت‌های جداگانه‌ای ایفای نقش می‌کنند. همگی این آدم‌ها به ظاهر استقلال شخصیت دارند، اما با پیشروی مخاطب در صفحات میانی کتاب، مخاطب به طور غیرمستقیم درمی‌یابد که این آدم‌ها هر کدام به نوعی مکمل شخصیت دیگری هستند و علیرغم پراکندگی‌شان، در کلیت اثر به سمت وجوه مشترکی حرکت می‌کنند. اشتراک آرمان، موقعیت زمانی و مکانی، اشتراکات عقیدتی و انگیزه مبارزه، باعث شده که همه آن‌ها در حالات روحی هماهنگ جلوه‌های متفاوتی پیدا کنند.
بذله‌گویی و شوخ‌طبعی در موقعیت‌های امن و مفرح امری عادی است، اما در میدان‌های جنگ که در آن اضطراب و دلهره از هر سو در حال باریدن است، این خنده‌ها و شوخ‌طبعی‌ها در واقع هنری است که فقط از عهده آدم‌های خاصی برمی‌آید که نشان از آرامش آنان دارد که نمونه‌هایی از آنها در این کتاب به تصویر کشیده شده‌اند.
در نگاه  اول به نظر می‌رسد که این کتاب مجموعه‌ای پراکنده از طنز‌های جبهه است، ولی در نگاه بهتر به آن یک سیر کلی در این مجموعه به چشم می‌خورد. نویسنده سعی کرده برای کتاب خود شروع و پایانی مناسب داشته باشد.
جسورانه نیست اگر بگوییم فیلم سینمایی «اخراجی‌ها» در جاهایی نسخه نمایشی این کتاب است؛ چرا که جنگ فقط فولاد و باروت نیست؛ شاید رفاقت‌هایی هم به سبک تانک داشته باشد.