تیمار غریبان

دورتادورم نور شیری رنگ بود در فضا معلق بودم – ایستاده بودم – در ذهنم تصویر زنی سر تا پا پوشیده را دیدم – دستش را گذاشت روی شانه هایم و فشار داد – یک باره تمام راهی را که رفته بودم با سرعتی غیر قابل تصور برگشتم و محکم خوردم زمین – در همان لحظه صداهایی شنیدم : «زنده شد ، زنده شد … خدا رو شکر ، سکینه نفس کشید … »