ماه در میدان مین

نمای نزدیک:«ماه در میدان مین» روایت ساده و روانی است از ‌خاطرات جواد منصف‌؛ رزمنده کم سن‌وسال و ریزجثه‌ای که فقط یک سال تمام جلو در اعزام نیرو معطل بوده تا او را هم به جبهه ببرند. وقتی هم که می‌خواسته برود، لباس‌های نظامی به تنش بزرگ بوده و به قول خودش، تفنگ را که زمین می‌گذاشته تا شانه‌اش می‌رسیده. با این همه، مادر جواد واهمه‌ای نداشته که پسرش را بفرستد به جبهه‌ها و در روز اعزام، وقتی پدر و مادرها گریه‌ می‌کرده‌اند، او می‌خندیده.
منصف با همان سن کم و قد کوتاه می‌رود به منطقه پرخطرکردستان. آن‌جا چهار تیر به پایش می‌خورد و کارش به جراحی دشواری در بیمارستان مریوان می‌کشد. بعد مجبور می‏شود به خانه برگردد. حالا باز هم باید یک سال تمام بر او می‌گذشته، آن هم با پایی در گچ، که وقتی گچش را باز می‌کنند اندازه پای نوزاد شده بوده. اما جواد با همان پای لنگان و آسیب‌دیده می‌رود به اهواز. ولی در آنجا چون دژبان شده بوده و نمی‌توانسته به خط مقدم برود، ناراحتی پایش را بهانه می‌کند تا برگردد به خانه و دوباره اعزام شود!
همین اتفاق هم می‌افتد و این بار به اندیمشک اعزام می‌شود، از آنجا هم به هفت‌تپه می‌رود تا آموزش تخریب ببیند و تخریب‌چی شود. بعد از آن است که لحظات غریب و نفسگیری برای او رقم می‌خورد.
یکی از تاثیر‌گذار‌ترین این لحظه‌ها زمان شهادت دوست و همرزمش حسین است که در اثر اصابت خمپاره 60 شهید شده و منصف هم که مجروح بوده توان عقب بردن حسین را نداشته‌ است. شرح این کشمکش درونی و عذابی که منصف در آن دقایق بحرانی می‌کشیده، بسیار اثرگذار است.
رویارویی راوی با حاج حسین بصیر در خلال آن گیر و دار هول‌آور از دیگر بخش‌های خواندنی کتاب است.