کفش های سرگردان

نمای میانی: سهیلا فرجام‌فر سال 1335 در آبادان متولد شد و تا هنگام اخذ دیپلم در آبادان ساکن بود. برای ادامه تحصیل در دانشکده پرستاری نیروی هوایی به تهران رفت و پس از فارغ‌ التحصیلی در سال 1356 به دزفول نقل مکان کرد و به دلیل آغاز جنگ تحمیلی از سال 1360 تا کنون در تهران به سر می‌برد. او حدود 10 سال است که با نشریات زن روز، کیهان و مجله فضیلت خانواده همکاری دارد.
نمای دور: ‌فیروز زنوزی جلالی (نویسنده و منتقد): این کتاب یک اثر تاثیرگذار است. چون راوی با یک حس کاملا زنانه و لطیف به مسئله جنگ نگاه کرده و از احساس‌ ورزی به دور است. نویسنده مسائل را با همان وجه و گویش بومی برای انتقال مفاهیم به کار برده که این باعث صمیمیت اثر شده است. از طرفی به خاطر داشتن تجربیات و اطلاعات کافی در زمینه پزشکی نسبت به تمام موقعیت‌های اطراف احاطه داشته و آن‌ها لمس کرده و توانسته به مخاطب انتقال دهد.
راوی دچار یک وجه دوگانه شده و به تصویر‌سازی از صحنه‌ها می‌پردازد. در ابتدای اثر بیشتر داستانی روایت می‌کند، ولی در پایان حس خاطره‌گویی به خود می‌گیرد و به هر حال «کفش‌های سرگردان» اثری دو وجهی در قالب خاطره و داستان است. به دلیل صمیمیت در نگارش و ارتباط با شخصیت‌های داستان، این اثر ملموس‌ و عینی‌ شده و به نوعی نزدیکی و خویشی برای خواننده به وجود آورده است.
از کتاب:چشم که باز کردم، قطار کم‏کم به ایستگاه ‏خرمشهر نزدیک مى‏شد. بارها این راه را آمده بودم. حتى درخت‌ هاى کنارخط هم نشان مى‏داد که به خرمشهر زیبا نزدیک مى‏شویم. از پله‏ هاى‏ واگن پیاده شدیم. حالا با دو تا بچه و دو ساک‏ دستى مانده بودم که چه‏ کنم؟ باربرى با قد متوسط، چهره‏اى آفتاب سوخته که پنجاه ساله نشان‏ مىیداد نزدیکم آمد. با لحنى پدرانه گفت:«مى‏خواى کمکت کنم؟» صفحه 8