خنده زار

نمای میانی:محمد محمودی‌نورآبادی متولد 1349 روستای مهرنجان شهرستان ممسنی در استان فارس است. وی در پاییز سال 65 از مدرسه به جبهه رفت تا در دسته یک از گروهان دوم گردان حضرت فاطمه(س) به عنوان نارنجک‌انداز دسته، ایفای وظیفه کند. بعد از آن هم در عملیات کربلای 4 و 5 شرکت کرد. محمودی نورآبادی از سال 1370 به طور جدی وارد عرصه نوشتن شد. از او تاکنون حدود 20 اثر به چاپ رسیده است.
نمای دور:محمد محمودی نورآبادی: عمده داستان‌های انقلاب در حال و هوای فضای شهری به سر می‌برند و به مبارزات ایلات، عشایر و روستاییان چندان پرداخته نشده است. من در «خنده‌زار» تلاش کرده‌ام تحولات انقلاب را از روستا و محیط روستایی پیگیری کنم… احساسم این بود که ژانر ادبیات انقلاب مغفول و مظلوم مانده، مخصوصاً در بحث مبارزات ایل، عشایر و روستا. عمده آثاری که در این فضا به نگارش در آمده‌اند به مبارزات مردم شهر می‌پرداختند و لذا من داستانم را با محوریت ایل، روستا و عشایر نوشتم… ما در این رمان مبارزات مردم روستا را با ژاندارم‌های رژیم شاه می بینیم. همچنین کدخدایی که به نوعی برآمده از این رژیم شاه است و در روستا نقش‌آفرینی می‌کند. راوی داستان شخصی به نام عیسی است و از نگاه این نوجوان است که به روستا و مبارزات آنها نظر می‌کنیم… در این رمان شخصیتی به نام «ننه جواهر» نیز حضور دارد که نقش بسیار پخته و کارایی در درون داستان دارد.
از کتاب:زن و مرد دوتایی نمازشان را خواندند. درست زمانی که ایستاده بودند به نماز، عیسی یاد حرف‌های دوست عموی خود افتاده بود که راجع به عکس‌های زیر تخت با پدرش حرف زده بود. آرام زیر تخت را نگاه کرد. فقط یک تکه مقوا بود که وقتی آن را بیرون کشید و نگاه کرد، تصویر کفشی چرمی روی آن بود؛ تصویری که ذهن عیسی را به کفش‌های کدخدا می‌کشاند. عیسی زیر بقیه تخت‌ها را هم نگاه کرد. چیزی پیدا نکرد.
از همین قلم:«سرریزون» (نشر شاهد)،«رُنج» (نشر شاهد)، «شام برفی» (ملک اعظم)، «کاش چشم‌هایش دروغ گفته باشد» (نشر شاهد)، «نبرد هسجان» (انتشارات یاران شاهد)، «کمانی «اورامان» (انتشارات یاران شاهد) و …