شب های بی فانوس

«شب‌های بی‌فانوس» گوشه‌ای دیگر از داستان‌های انقلاب است؛ داستان‌هایی که تمام نشدنی‌اند و ماندگار. جعفر ابراهیمی (شاهد) هم این داستان‌ها را خوب می‌شناسد، هم دنیای بچه‌ها را به فراست درک کرده است و قصه‌گویی برای آن‌ها را همانقدر خوب بلد است که شعر گفتن را.
او در «شب‌های بی‌فانوس» سرگذشت دو پسر نوجوان روستایی را روایت می‌کند که با سفر کردن به شهر، ناگهان خود را در میان تظاهرات انقلابی می‌یابند. آنها در این قصه با دو گونه رنج و سختی مواجه‌اند و با آن دست و پنچه نرم می‌کنند؛ رنج زیستن در روستایی که در دوران رژیم ستمشاهی از ساده‌ترین امکانات اولیه زندگی نیز بی‌بهره است و محرومیت‌هایش موجب مرگ مادر قهرمان اصلی قصه و پدر نزدیک‌ترین دوست او می‌شود. پیکار بزرگ‌تر، اما پیکاری است که پایه‌های اصلی‌اش در روستا شکل می‌گیرد؛ با تظاهرات کوچک کودکانه‌شان و با الگو گرفتن از جریان اعتراضات مرکز. بعد هم پایشان کشیده می‌شود به شهر و پخش اعلامیه و مبارزه‌ای بزرگ‌تر.
داستان، نثر روانی دارد و شخصیت‌پردازی‌هایش بر پایه جغرافیای محل زندگی آدم‌ها شکل گرفته است. ابراهیمی در روایت داستان خود تنها معطوف به محور اصلی قصه نمی‌شود و پیچیدن عطر و بوی پیروزی انقلاب در پایان قصه‌اش همانقدر اهمیت دارد که سرنوشت دو پسربچه قهرمانش.