درختان بی تاب

«درختان بی‌تاب» مجموعه شعر شاعر جوان کرمانی مجتبی احمدی است. از همان عنوان کتاب می‏توان دلبستگی شاعر به آرایه‌های ادبی و تکنیک‌های زبانی و بیانی را دریافت. درختان بیتاب درختانی هستند که هم در یک مقطع شیدایی تاب و طاقت از دست داده‌اند و هم با یادآوری یک نوستالوژی دوران کودکی، دیگر تابی بر آنها بسته نمی‌شود. استفاده گسترده از صنایع و آرایه‌های ادبی امری است که در شعرهای داخل کتاب هم خود را نشان می‌دهد و شاعر در اکثر مواقع تعابیر و مناظر دل‌نشینی از این طریق خلق کرده است.  مجموعه در دو فصل تنظیم شده است. شعرهای فصل اول دارای مضامین و تم عاشقانه هستند اما می‏توان در آنها مضامین اجتماعی را نیز دید. مانند آخرین غزل این بخش با عنوان «ما، لال» که برای شهدا سروده شده و شاعر ضمن آن با جسارت به معضلات اجتماعی نیز اعتراض می‌کند:
«… او رفت و عده‌ای پس از او مُردند، خوابی به شکل مرگ … نه! سنگین‌تر
او رفت و عده‌ای پس از او خوردند، آدم مگر خوراک نمی‌خواهد؟
او رفت؟ نه! نرفت، همین جاهاست، در کوچه‌ها، کنار خیابان‌ها
دستی بکش به شیشه، تماشا کن، غیر از دو چشم پاک نمی‌خواهد
او «سالنامه» نیست که «یک هفته» چاپش کنیم یا بفروشیمش
یک «لحظه‌نامه» است؛ بخوانیمش، او حقّ اشتراک نمی‌خواهد…»