تو سیب و گندم… تو خود حوا

مجموعه شعر «تو سیب و گندم… تو خود حوا» از زمان انتشارش تا به امروز جوایز متعدد و معتبری را برای محمد مرادی به ارمغان آورده است. با توجه به این توفیقات می‏توان این کتاب را مجموعه‌ای موفق قلمداد کرد که حتی حجم نسبتا زیاد آن نیز نمی‏تواند مانع رجوع علاقمندان و مخاطبان شعر و ادبیات امروز به این کتاب شود. این مجموعه به نسبت از سوی منتقدین هم مورد استقبال قرار گرفته است و به اعتقاد تعدادی از آنان شاعر در این سروده‌ها برخوردار از تجربیات عینی و ملموس زندگی است که شرح و توصیف‌های ادبی او نقاط تاریک و روشن آن را به نمایش می‌گذارد. از طرفی شاعر با عنایت به ریشه‌های عاطفی و آهنگین سخن، از شاخ و برگ دادن صوری به کلام هم غافل نبوده، و از ابزارهای بیانی و تصویری لازم برای روشن سازی بیان خویش استفاده نموده است.
به طور کلی می‏توان گفت مرادی در این مجموعه، با توجه به جنبه‌ها و زمینه‌های مختلف شعر یک تعادل در زبان، فرم و محتوا ایجاد کرده‌ و شعرهایی خواندنی با موضوعاتی متنوع خلق کرده است. اگرچه می‌شد حجم زیاد کتاب را  با کمی سخت‌گیری بیشتر، کمتر کرد و با حذف تعدادی از شعرهایی که می‌شد حذف شوند، به مجموعه‌ای یکدست‌تر رسید.