بادها خواهران من‌اند

جنگ و آوارگی، خراشی می‌اندازد روی صورت عشق و شاعر، همواره در جستجوی مرهمی برای این خراش است. شعر امروز افغانستان، شعری است که از دل دو تجربه عمیق و بزرگ یعنی جنگ و مهاجرت برآمده و هرچه شاعری به این تجربه‌های زیستی وفادار‌تر بوده، شعرش نیز اصیل‌تر و قدرتمند‌تر بوده است.
«باد‌ها خواهران من‌اند» مجموعه‌ای است از شعرهای یک زن شاعر افغان و تصویری از فراز و فرودهای روحی زنانه که به خود و زندگی همتایان خود می‌نگرد. کتاب با شعر «زندگی» آغاز می‌شود که مطلعی است برای نگاه زنانه و اعتراضی شاعر در همه شعرهای این مجموعه. زبان محبوبه ابراهیمی سرشار از بدعت‌های تازه است و دغدغه‌هایش در محدوده عشق، جنگ و آوارگی در دنیای زنانه جای می‌گیرد. سرنوشت زن شعرهای او تلخ و اندوهبار است؛ آنجا که در شعر «زندگی» از خستگی و ملال صبحگاه یک زن می‌گوید. اما «نامه» شعری است با جنبه‌های احساسی و عاطفی که در مقابل شعری چون «صبح، خبرتازه، خبر جنگ بود» قرار می‌گیرد. شعرهای او دارای تصاویر عینی و ملموس‌اند، تصاویری چون رخت‌های چرک و کوه ظرف‌ها. شعر ابراهیمی، در عصیانی‌ترین و یا تغزلی‌ترین شکل خود، همواره زنانه است؛ زنی که بهار برایش فصل جنگ و به کوه زدن برادران است و دلش کاشی آبی کوچکی بوده است در شبستان مسجدی در بلخ.