به لهجه انگور

شاعر مجموعه «به لهجه انگور» در جواب سؤالی درباره گرایش به فرم در شعر جوان امروز چنین پاسخ می‌دهد: «شاعران امروز به نسبت دهه بعد از انقلاب بیشتر به فرم گرایش پیدا کرده‌اند و این اجتناب‌ناپذیر است.
در دهه 60 به خاطر شرایط انقلاب و جنگ، شاعران درگیر محتوا بودند و به فرم توجهی نداشتند ولی با تغییر یافتن شرایط این ضرورت احساس شد که به فرم توجه بیشتری شود. البته این استدلال نباید این شائبه را ایجاد کند که حتماً باید فرم‌گرا بود. افراط و تفریط اصلاً خوب نیست.» در واقع شیوه خود او هم در اولین مجموعه‌اش این‌چنین است. او در این مجموعه چه در غزل‌هایش و چه در چند شعر سپیدش کوشیده به یک تعادل ضمنی در فرم و محتوا برسد. شعرهایی که در آنها نه فرم نادیده گرفته شده و نه هدف اصلی و مقصد نهایی محسوب شده است. این تعادل باعث شده مخاطب در مجموع از مواجهه با این مجموعه راضی باشد یا به عبارتی مجموع مخاطبان از گشت و گذار در چنین مجموعه‌ای ناراضی برنگردند. این تعادل در دیگر وجوه شعرها نیز خود را نشان می‌دهد. تعادل در کاربرد عناصر شعر و تعادل در استفاده از صورت‌های گوناگون هر کدام از این عناصر در شعرها وجود دارد که این نشان هوشمندی شاعر و همه‌جانبه نگری او است.