دوستی

علی موذنی که همواره بخش عمده‌ای از جهان داستانی‌اش بر پایه قصه‌های قرآنی و اندیشه‌های معنوی بنا شده است در داستان بلند «دوستی» بار دیگر به سراغ چنین مضامینی رفته است.  موذنی این بار داستان حضرت ابراهیم(ع) را روایت کرده است که شاید در نگاه نخست برای مخاطب، آشنا بنماید،
 اما  چند نکته مهم روایت او را ممتاز و متمایز می‌کند. نخست اینکه موذنی در رویکردی جسورانه، راوی داستان را خود خداوند قرار داده که می‌توانسته وادی پرخطر و لغزانی باشد؛ اما با هوشمندی و توانایی از  عهده این روایت خطیر برآمده است.
نکته دیگر، پرداخت دراماتیک و قصوی موذنی است که از دل داستانی آشنا، روایتی نفسگیر و جذاب بیرون آورده تا حتی اگر خواننده پایان هر اتفاقی را هم می‌داند، باز هم نتواند قصه را رها کند. موضوع دیگری که «دوستی» را به اثری خواندنی و جذاب بدل کرده است، نثر موذنی است. او در این داستان بی آنکه به کلیشه‌های رایج زبانی در این گونه قصه‌ها تن در دهد، نثری رنگارنگ و روان را پیش روی مخاطب خود گذاشته است؛ نثری که از یک سو مولفه‌ها و ویژگی‌های یک زبان آرکاییک را دارد و خواننده را با خود به عصری کهن می‌برد، اما از سویی دیگر، نشانه‌هایی از زبان معاصر در آن  تنیده شده است تا کتابخوان امروزین را پس نزند.
 موذنی همچون دیگر  آثارش که حال و هوایی مشابه دارند، در به هم آمیختن این دو گونه نثر موفق بوده و از این آزمون دشوار سربلند بیرون آمده است. او از  منظری دیگر هم به داستان«دوستی» عمق و غنا بخشیده است. بدین ترتیب که حتی به آدم‌های فرعی داستانش هم شخصیت داده است.