توپچنار

نمای نزدیک:فرزانه از شهر دل می‌کَند و به روستای توپچنار می‌رود تا به عنوان آموزشیار نهضت سوادآموزی به بی‌سوادان درس خواندن و نوشتن بیاموزد. طبیعت توپچنار بی‌نهایت زیباست.
انسیه شاه‌حسینی رمانش را با همین طبیعت چشم‌نواز و مسحورکننده و درختان سیب و انجیر و آواز خوش پرندگانش آغاز می‌کند، اما خیلی زود نشان می‌دهد که این تنها یک روی سکه است و در روی دیگر سکه، محرومیت روستاست و بیماری و دشواری زندگی و خرس‌هایی که در غار نزدیک ده به کمین زنان نشسته‌اند.
فرزانه اما آمده است که با همه خوشی‌ها و ناخوشی‌های جاری در توپچنار بسازد و به همه خواندن و نوشتن بیاموزاند. او آهسته آهسته پا به حریم روستاییان می‌گذارد و آنها این معلم مهربان و بی‌ادعا را محرم خود می‌شمارند. حالا هر کدام حکایت خود را برای فرزانه تعریف می‌کنند؛ اما آنچه بیش از همه فرزانه را به خود مشغول می‌کند دخترکی است به نام نرگس که سل دارد و نمی‌تواند به کلاس درس بیاید.
فرزانه هر وقت هم که به شهرش بجنورد می‌رود، به جای آن که روزهای تعطیلی‌اش را با خانواده بگذراند، در پی آن است که از طریق جهاد سازندگی، به توپچنار آب لوله‌کشی برساند؛ اما ایام دشوار جنگ است و امکانات اندک. با این همه، فرزانه بنا را بر استقامت گذاشته است. اما آرام آرام بیماری سل که از نرگس به او منتقل شده، رخ می‌نماید و فرزانه را در روستای توپچنار از پای درمی‌آورد. او را در همان جا به خاک می سپارند و بهار سال بعد، از مزارش نهال سیبی زیبا می‌روید.