خاک عشق

«خاک عشق» یک عکس فوری از زندگی داستان‌نویس و سفالگری است که عمرش را بین کلمات و خاک و معلمی تقسیم کرده است.
 فاطمه ابراهیمی این عکس هنرمندانه را از منیژه آرمین گرفته است، با همه جزئیات و وضوح لازم تا در آن، چهره آرمین را ثبت کند و ماندگار سازد؛ از چهار سالگی‌اش که به جلسات مثنوی‌خوانی می‌رفته تا استخدام در آموزش و پرورش و روزگار دانشجویی ‌در رشته روان‌شناسی و رفتن به سمت برپایی کارگاه و روزنامه‌نگاری و سفالگری و قصه‌نویسی. همه هم با روایتی جذاب و موشکافانه که گاه از زبان راوی بیان بیان می‌شود، گاه خود آرمین روایت‌شان می‌کند و گاه استادان و دوستانش از او می‌گویند تا این تصویر، تکمیل شود.
چنانچه به عنوان مثال امیرحسن فردی در این کتاب درباره آرمین گفته است: «بی گمان منیژه آرمین، یکی از زنان نویسنده موفق ایرانی است که در آثارش اصالت‌ها و زیبایی‌های زندگی مردان و زنان این سرزمین دیده می‌شود. به اعتقاد بنده هنوز آرمین با افق و خواسته‌های خود در فضای ادبیات داستانی فاصله زیادی دارد.»
سپس فریبا فرشادمهر به یاری فاطمه ابراهیمی می‌آید تا بخش دوم کتاب «خاک عشق» شکل بگیرد. این بخش، شامل نقدهایی است موشکافانه بر بخشی از آثار داستانی آرمین که به ترتیب شامل این سه رمان می‌شود:«آن روز که خورشید مرد»، «شب و قلندر» و «ای کاش گل سرخ نبود». بعد هم گزیده‌ای از این سه کتاب آمده است به همراه قطعه‌ای از کتاب «راز لحظه‌ها». آنچه کتاب «خاک عشق» را به پایان می‌رساند تصاویری از نمونه سفال‌ها و کارهای حجمی آرمین است.
 این کتاب اولین اثر از مجموعه‌‌ای است که به نام «مفاخر امروز» منتشر می‌شود.