ماخذ شناسی توصیفی عناصر داستان ایرانی

کتاب « ماخذشناسی توصیفی عناصر داستان ایرانی » از مرحوم حسین حداد در واقع بخشی از طرحی است که قرار بود در سال 1380 با عنوان « بازیابی عناصر داستان ایرانی » اجرا شود. این کتاب با این هدف تدوین و منتشر شده که محققان ادبیات داستانی قبل از هرگونه تحقیقی مطلع باشند چه مناعی در مورد موضوع نحقیق آنها وجود دارد. در این اثر که حاصل تلاش 8 ماهه یک گروه تحقیقی است شناسه های کتابشناسی با تقسیم ادبیات به سه بخش متون کهن ، ادبیات دینی به معنای تاریخی و ادبیات عامیانه تعریف شده اند.درمعرفی کتاب ها در این ماخذ شناسی هر کجا که احساس شده فصول یک کتاب از جهت استقلال مطلب از جامعیت کاملی برخوردار بوده، فصل های کتاب جداگانه تلخیص و در کتاب شناسی آمده است.
گزیده متن: مقدمه ای بر بیژن و منیژه شاهنامه مصطفی موسوی به جز داستان بیژن و منیژه فط داستان زال و رودابه را می توان عاشقانه نامید. دیگر داستان ها ، یا برخوردهایی کوتاه و بی سرانجام هستند یا حوادث زودگذر عاشقانه که به ازدواج می انجامد و یا از یک سو به خیانت آلوده می شود. نویسنده در ادامه بررسی های عاشقانه شاهنامه ، نتیجه می گیرد که : بهار فصل روی دادن عشق هاست ، عشق ها و داستان های عاشقانه در سرزمین بیگانه روی می دهند،زنان پیشقدم در ازدواجند و در این امر حق انتخاب دارند، در داستان های عاشقانه معمولا واسطه ای حضور دارد ، در بعضی داستان ها مهر وکابین هدیه برای زن فرستاده می شود و در بعضی نیز زن برای مرد هدیه می فرستد، عقد زوجین برابر آئین و کیش انجام می شود و روابط نامشروع وجود ندارد.