من شور

نمای نزدیک:محمود حبیبی‌کسبی را از نامی که بر مجموعه‌­اش انتخاب کرده، از جنس کلمات و لحن اشعارش، از روابط و دوستی­‌هایش با چهره­‌هایی مثلا یوسفعلی میرشکاک و حتی از شکل و شمایل ظاهری‌­اش اگر عکسش را دیده باشید؛ می­‌توان دانست که شیفته تصوف و عرفان است و در راه درک و کسب طیف­‌های منتشره این منشور جد و جهد دارد. نگاهی کلی به این مجموعه نشان می­‌دهد که محمود همچنان‌که ساختار شعر کلاسیک را به خوبی می‌شناسد و بر تکنیک­‌ها، فنون و آرایه­‌های ادبی به خوبی تسلط دارد، مطالعات و تأملات گسترده­‌ای در ادبیات عرفانی دارد و با کلمات، مواضع و نمادهای کاربردی در این اقلیم به خوبی آشنا است. البته محمود بسیار کوشیده که این درک و دریافت­‌ها را با زبانی تازه و امروزی بیان کند که تا حدی در این امر نیز موفق بوده است. اما شاخصه اصلی اشعار محمود و مجموعه «من‏شور» در این است که برخلاف بسیاری دیگر که در این وادی مدعی­‌اند و البته با این اصطلاحات در حد مثلا فرهنگ لغات و اصطلاحات عرفانی بیشتر آشنا نیستند، او با این مفاهیم انس دارد و با مراجعه به سرچشمه­‌های آن یعنی علوم حدیث و علوم قرآنی به تماشاهایی مخصوص می‌­رسد.
زبان این مجموعه محکم، مطنطن و موسیقایی و دارای فخامتی متناسب با درونمایه اشعار است.
نمای میانی:مجموعه «من‏شور» دارای 40 شعر است که از 37 غزل، دو مثنوی و شعر شماره 26 که بر اسلوب مخمس ولی با چهار مصراع و در واقع مربع، تشکیل شده است. «من‌شور» به معنای منتشر شده است و وسیله‌ای آپتیکی که اگر نور سفید به آن تابانده شود، هفت رنگ از آن ساطع و به طیف‌های مختلف تجزیه می‌شود. با همین تناسب محمود حبیبی این مجموعه را به سه بخش و با عناوین «سرخ»، «آبی» و «سبز» تقسیم‌بندی یا به عبارت بهتری تجزیه کرده است. همچنین نوع نگارش این نام به صورت مجزی: (من‏شور) و هویتی که در هر دو جزء «من» و «شور» وجود دارد نیز تأکیدی بر این مفهوم و در نهایت انعکاسی از درونمایه اشعار کتاب با رنگ و بوی عرفانی است.
در متن کتاب در بخش­‌های سه­‌گانه در بخش سرخ؛ شعرهای توحیدی، در بخش آبی؛ شعرهای تغزلی و در بخش سبز؛ شعرهای مذهبی و آیینی گنجانده شده است. سی‌و‌نهمین شعر این مجموعه غزل­‌مثنوی‌­ای عاشورایی است که در استقبال از ترجیع‌­بند معروف محتشم کاشانی سروده شده است.
نمای دور:عباس یکرنگی: «ویژگی اشعار آیینی حبیبی در سخته­ بودن کلمات و انتخاب زاویه‌ ­دیدهای شاعرانه­ است. اگرچه این اشعار در فضای استقبالی سروده شده، اما شاعر توانسته احساسات ناب شاعری­ش را بروز دهد.»
اسماعیل امینی: «شعر حبیبی از جنس شعری است که از موسیقی و زمزمه شروع شده اما در این میان رها نشده است. این شعر مکاشفه با کلمات و حاصل اشتیاق است و بنابراین تکلف در شعر او کم است.»
از کتاب:زاهدا خیز و وضو ساز ز خون دل ما
بعد قد قامتی افراز سر بسمل ما
سر در یازده در یازده در یازده‌­ای!
برو و دور شو و دور شو از ساحل ما
حلقه در حلقه ما حلقه بدنامان‌­اند
پس مجاور منشین در حرم منزل ما
خرقان در خرقان خرقه خونابه به دوش
سر به باد یله دادند به یاد دل ما
گره از زلف کجش باز کنید و بزنید
گرهی کور به کار طلب باطل ما
صفحه 27
افتخارات:رتبه اول بخش شعر سنتی چهارمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر
راه یافته به مرحله نهایی
جایزه شعر جوان