از دوست داشتن در تمام جهان

«چراغ ساعت شش روی ریل‏ها روشن
قطاری آمد از آغاز ماجرا روشن…»
این مطلع غزلی از مجموعه «از دوست داشتن در تمام جهان» است که سال‏ها پیش در کنگره شعر جوان بندر عباس از شاعر آن مجتبی صادقی شنیدم. غزلی روایی که مجتبی با مهارت تمام از عناصر روایت بهره گرفته و اجزای آن را کنار هم چیده بود. سه بیت مانده به پایان غزل، مجتبی فرمان را به سمت دیگری چرخانده و غافلگیرانه ردیف را با زمینه ‏چینی هنرمندانه‏ای تغییر داده بود:
«به آخر رویا می‏رسم و چشمانم/ رسیده ‏اند به پایان ماجرا خاموش/ چرا دروغ بگویم ردیف را خانم؟/ نیامدید و زمین ماند بی‏صدا، خاموش…»
در سال‏های اخیر این کارها در غزل بامورد و بی‏ مورد خیلی انجام شده است اما در آن سال‏ها این بدعت مجتبی بسیار تازه و ضد کلیشه بود. به یادم است که این غزل بسیار مورد تحسین قرار گرفت و گل سر سبد جشنواره بود. مجتبی غزل‏ سرایی است که مشخصه اصلی غزل‏ هایش تلفیق فرم غزل با مؤلفه‏ های تکنیکی و ساختاری شعر سپید است. این تغییرات و تلفیق فضاهای گوناگون در کارهای مجتبی البته کاملا نظام‏ مند، معناگرا و دارای ارجاعات متنی خوبی هستند. این خصایص که شرح تمامی آنها در این مجال ممکن نیست، توانمندی مجتبی را در سرودن غزل با ذهن و زبانی مدرن نشان می‏دهد.