باغ‌های معلق انگور

شعرش، اگرچه ترانه‌خوان رنج‌های مردمان دیار اوست، اما در پس این درد‌ها می‌خواهد که بماند و رنج زندگی را با معشوقی اسطوره‌ای و رازآمیز از یاد ببرد. شعر سیدضیاءقاسمی، در این تناقض ناگزیر میان اندوه و شعف، و دردناکی و عاشقانگی، میل به امید و پایکوبی شادمانه دارد؛ آنجا که در شعر «مکالمه با کلمات» می‌خواهد آوار‌ها را کنار بزند و دست و پای بریده شعر‌ها را پیدا کند، آنجا که با کلمات از بیست و سه سال زندگی با مرگ سخن می‌گوید، اما کلمات به این یاس و دلمردگی «نه» می‌گویند؛ چرا که می‌خواهند زندگی کنند. فضای شعری سیدضیاءقاسمی در اشعار کلاسیک و سپید، یکسان است و این مساله را می‌توان به زبان و نگاه خاص و متمایز شاعر مرتبط دانست که در عین بومی بودن، کاملا تصویری و عینی است.
 «باغهای معلق انگور» که جایزه کتاب سال افغانستان در حوزه شعر را دریافت کرده، یکی از وفادار‌ترین مجموعه‌ها به فضای اجتماعی و سیاسی زادگاه شاعر است که تاثیرمسائلی چون جنگ و مهاجرت را در زندگی مردم افغانستان به شاعرانه‌ترین شکل ممکن به نمایش می‌گذارد. شعر «سفرنامه همسفر ماه» یکی از زیبا‌ترین شعرهای این مجموعه به لحاظ تلفیق دو مضمون اصلی کتاب است. شعری که در آستانه مهاجرت و سرگردانی، به تماشای ماهی ایستاده که ماه کابل است و بی‌هیچ هراسی از شکنجه شدن، با شاعر حرف می‌زند.