تهران شبیه هر شب دیگر سیاه بود

به فریاد از خدا پرسیدم آخر چیست فرجامم
زمین با پوزخندی گفت: خواهی رفت در کامم…
الا یاران دست‏آموز مشتی دانه شیرین
ندارد در زبان من حلاوت، تشنه دامم
از آن‏سو زنگ و رومم نسبت الحاد می‏بندند
که مست هرچه تبریزم، خراب هرچه بسطامم…
این چند بیت از غزلی با عنوان «صدای مهربان مرگ» است که آرش شفاعی شاعر شناخته شده خراسانی آن را در مجموعه «تهران شبیه هرشب دیگر سیاه بود» گنجانده است. زبان محکم و فخیم که طنطنه آن با درونمایه غزل مطابقت خوبی دارد، تناسبات لفظی و معنوی، اشارات تلمیحی زیبا، استفاده عالی از آرایه جاندارپنداری که بر اساس آن زمین به سخن می‏آید و با صراحت کلامی ترساننده فرجام آدمیان اعم از شاعر و مخاطب را بیان می‏کند و… از عواملی هستند که باعث شده‏اند این غزل برای همیشه در ذهن مخاطبی مثل من بماند.
این غزل نمونه‏ای از شیوه شاعری آرش شفاعی و نشان دهنده حال و هوای مجموعه شعر «تهران شبیه هرشب دیگر سیاه بود» است و خصایص ذکر شده، خصایص سبکی آرش است. زبان محکم و فخیم و البته صریح، اتکاء ستودنی بر مجموعه داشته‏های فرهنگ و ادبیات گذشته فارسی و تسلط بر آرایه‏های ادبی و استفاده به‏جا، متعادل و با حساب و کتاب از آنها از این خصایص است.